546 - Righteous Brothers laten van zich horen in 1964 en 1965

 

In de geschiedenis van de popmuziek heb je van die jaren met een speciale betekenis. In 1956 was de grote doorbraak van Elvis Presley en daarmee van de rock & roll. De Beatles veroverden Amerika in 1964 en daarmee ook de rest van de westerse wereld. In 1969 manifesteerden de hippies zich  nadrukkelijk tijdens het Woodstock-festival. In 1977 zetten de Sex Pistols Engeland op z’n kop. Enzovoort.

    

Terug naar 1964, het jaar van de Beatles. De media besteedden volop aandacht aan de nieuwe ontwikkelingen, de nieuwe popmuziek uit Engeland. In de VS kwamen er nieuwe tv-programma’s als Shindig en Hullabaloo. De Brit Jack Good (1931-2017), die in Engeland furore had gemaakt met tv-programma’s als Oh Boy en Six Five Special, verhuisde naar de Amerikaanse westkust en zette er Shindig op voor omroep ABC. De Engelsman Brian Epstein (1934-1967), manager van de Beatles en andere Britse artiesten, zette zich bij Hullaballoo in om nieuw Brits talent bij de Amerikaanse jeugd onder de aandacht te brengen. Indrukwekkend was de gefilmde TAMI Show, met artiesten als de Rolling Stones, Gerry & the Pacemakers en Billy J. Kramer en de Dakotas.

    Music Business, een nieuw muziekvakblad, deed een jaar lang, week in, week uit, verslag van de nieuwe ontwikkelingen – de British Invasion en de reactie erop van de Amerikanen.

 

 

 

De jeugd wil ‘excitement’

 

In dat jaar 1964 manifesteerde een volgende generatie Amerikaanse jeugd zich opnieuw in de popmuziek. De idolen van daarvoor werden grotendeels afgevoerd. Met ‘slappe’ muziek kwam je niet ver meer. 

    Een nieuwe Amerikaanse zanger zei er in die tijd het volgende over: “The young kids today are different from the days when the pretty boys like Frankie Avalon were making it. Don’t get me wrong, he was good for that time but I mean today, the kids’ blood is just too hot. They want excitement”.

    De artiest in kwestie heette Bill Medley, op 19 september 1940 geboren in Santa Ana (Californië). Bill was een van die jongelui die in de jaren vijftig naar radiostations luisterden die ‘zwarte’ muziek uitzonden. Begin jaren zestig kwam hij in contact met Bobby Hatfield, op 10 augustus 1940 geboren in Beaver Dam (Wisconsin) en later naar Californië verhuisd. Het tweetal ging samenwerken in een groep die zich de Paramours noemde.

   Na een tijdje bleven Bob en Bill over. Het was een bijzondere combinatie. Bill Medley (lang) had een lage stem, Bob Hatfield (klein) een hoge. Als de Righteous Brothers maakten ze carrière.

   In een telefonisch interview met Ren Grevatt, redacteur van Music Business, liet Bill weten: “We have a colored sound. We got our name from working in a club in Orange County, California, where colored friends would come in and dig us. You know, anything that’s good to them, they call righteous. It’s like cool. And if they like you and accept you for yourself, then you’re a brother. I mean they called us the righteous brothers”.

   Zo waren ze dus aan die naam gekomen.

 

Zwarte muziek

 

Bill voegde eraan toe: “The colored people know all about soul and when you’re telling the truth. And we’ve never had one of them tell us what we’re doing is a drag. They congratulate us for achieving a really natural sound. Part of it comes for both of us from just years of listening to Bobby Bland and James Brown and cats like that”.

   Over Ray Charles was hij de laatste tijd wat minder te spreken. “Ray had his big moments too. In his rhythm and blues days you couldn’t beat him. I think he blew a good chance to help his people and his music when he went so commercial with the country stuff, but look, that’s up to him. He’s still good”.

   Met het album ‘Modern Sounds In Country & Western Music’ (1962) had Ray Charles een enorme bestseller. Maar dat was niet bij iedereen in goede aarde gevallen.

 

Het begin

 

In het interview van 6 maart 1965 vertelden Bill en Bob niet over hun eerste ervaringen als de Righteous Brothers. Voor meer informatie kon je in 1966 terecht bij Louise Criscione.

   Begin 1964 betekenden die nog helemaal niets, schreef ze. “A long time ago you could have knocked them over, pushed them aside or sat next to them in a drab classroom. Two years ago you could have called them anything and no one with the possible exception of the Orange County hippies would have had any idea in the world who you were talking about”.

   Volgens Louise wist het duo nog heel goed hoe het begonnen was. “The whole thing had its beginning in Southern California’s Orange County, the part of the state which used to be known for housing Disneyland. It sits outside of Los Angeles and is where Bobby and Bill each headed up their own combo in the early 60’s”.

 

Na een tijdje wisten ze elkaar te vinden. “They played in small clubs and tiny coffee houses and very slowly they managed to build up a following in Orange County, a following which was fiercely loyal and which if they liked Bill’s group didn’t particularly dig Bobby’s. Naturally, Bobby had heard of Bill and Bill had heard of Bobby. So, on their nights off they took to catching each other’s shows, as small and insignificant as they were”.

   Op een schoolfeest begon het voor hen samen. “Then in 1962, they were hit with the idea of merging, certain that this step would further their careers along. Merger completed, they were booked into the Charter House in Anaheim for a high school prom. They went over well and decided on the spot to add song writing to their list of achievements”.

   Het eerste liedje dat ze samen schreven heette ‘Litte Latin Lupe Lu’

 

Louise Criscione met Brian Jones en Keith Richards

 

‘Little Latin Lupe Lu’

 

Alle begin is moeilijk. Dat gold ook voor Bill en Bob. “From the clubs of Anaheim and Santa Ana, Billy and Bobby moved on to the Rendezvous Ballroom in Balboa, California, the scene of what was to become surfers’ haven, the place where Dick Dale later held court for surfers.

   Their opening at the Rendezvous was disappointing. It was their first really professional date and the small crowds which greeted the boys those opening nights sort of made them wonder if they should have ever bothered leaving Anaheim at all”.

   Daarna ging het steeds beter voor de man met de hoge (Hatfield) en de man met de lage stem (Medley). “Word of their unique style spread quickly and before long crowds of 2,000 were lining up nightly to see them”.

   

René van Hoogten

 

Het tweetal wist een contract te verwerven bij een kleine regionale platenmaatschappij, Moonglow Records, met de Belg René Van Hoogten als directeur. Met ‘Little Latin Lupe Lu’ was het raak. Op 11 mei 1963 verschenen ze voor het eerst in de hitlijst van Billboard.

   Criscione: “The song which seemed to go over best was ‘Little Latin Lupe Lu’ and, in fact, local record shops were flooded with requests for the record but Bobby and Bill weren’t even the Righteous Brothers yet! That came shortly after the Rendezvous when they were playing the Black Derby in Santa Ana”.

   Bij hun optreden in de Black Derby kregen ze de naam Righteous Brothers. “The name stuck”. Op 8 juni plaatste Billboard een kleine ‘biografie’ van de twee jongelui. De single kwam niet hoger dan 49, maar het begin was gemaakt. Met ‘My Babe’ bereikten ze voor de tweede keer de Amerikaanse hitlijsten. Niet hoog, maar toch…

   Succes bleef uit bij volgende singles: ‘Koko Joe’ (1963), ‘Try To Find Another Man’, ‘Bring Your Love To Me’ en ‘This Little Girl Of Mine’ (1964).

   Criscione: “From the Black Derby the newly dubbed Righteous Brothers moved from club to club but they never ventured far out of the Southern California area”.

 

Over hun optreden zeiden ze: “We don’t have any gimmicks. Our approach is with one specific quality in mind – the heart of the song. We stick to our bag, one type of song. We don’t do surf or hot rod or skate board. People who hear us may like us or they may hate us, and that’s all right as long as they don’t ignore us, as long as they remember us.

   We have to grow. We’re always choreographing and working on special material. The secret is to create a mood rather than articulate words. When the lyric is good, then you hear the words”.

 

Shindig

 

In het jaar dat de Beatles hun sensationele entree maakten in Amerika, kwam ook de loopbaan van de Righteous Brothers in een stroomversnelling – dankzij de Britse tv-maker Jack Good, die het programma Shindig aan het opzetten was. De British Invasion zorgde voor nieuwe opwinding bij de  Amerikaanse jeugd.

   Good (eerder in Engeland actief bij Cliff Richard) was de man die dat in een tv-programma wist om te zetten. De Brit was zich bewust van het bijzondere en visuele aspect van het optreden van een kleine zanger met een hoge stem en een lange zanger met een lage stem. Op 16 september 1964 ging de eerste Shindig-uitzending de ether in.

   Criscione: “They did make it to a club on the Sunset Strip and it was there that they were spotted by ABC-TV producer, Jack Good, the man who eventually sold an idea to the network – an idea which finally crossed your television sets for a few triumphant months as Shindig.

   The Righteous Brothers’ popularity continued to spread and when Good finally produced Shindig, he remembered Bobby and Bill and lost no time in securing their signatures to contracts which made them semi-regulars on the show. It also made them two of the most popular entertainers in the nation – pronto”.

   Door hun tv-verschijning werden ze meer en meer gevraagd om op te treden. Het was niet altijd eenvoudig om een keuze te maken – optreden voor tv of in het land.

 

Criscione: “As the show grew older. Bobby and Bill were seen on Shindig less and less. Not because they weren’t in demand – but because they were. Promoters were begging for Righteous Brothers’ bookings and one by one the Brothers were knocking down every top club in the country and smashing attendance and gross records everywhere they went”.

   Op 17 april 1965 kon je in Music Business lezen: “The Righteous Brothers will earn $1,000,000 this year in concerts, TV films and record royalties, according to their personal manager, Murray Roman”.

 

Phil Spector

 

In het interview voor Music Business, begin 1965, gaven Bill en Bobby toe dat de platen bij Moonglow Records slechts beperkt succes hadden opgeleverd. Hun echte doorbraak-op-de-plaat was pas gekomen door de belangstelling die Phil Spector aan de dag had gelegd. Phil, die eerder gescoord had met de Crystals, Ronettes, Teddy Bears, Ray Peterson, Ben E. King en anderen, zag het duo in Daly City (bij San Francisco) optreden en ging meteen plat. Het tweetal moest en zou hij hebben.

   Het lukte hem om om een overeenkomst af te sluiten met de Belg Van Hoogten. Spector mocht de Righteous Brothers produceren voor zijn eigen platenmaatschappij, Philles Records. In ruil daarvoor kreeg Moonglow de rechten van die producties voor de wereld buiten Amerika, Canada en Engeland. Zo kwamen de rechten in onze regio terecht bij het Belgische Fonior, eigenaar van Dureco in Nederland – een bijzondere constructie.

 

Billboard, 8 juni 1963

 

In 1965 liet Bill Medley weten dat het succes van het duo pas goed begonnen was door de aanpak van de bijzondere producer. “Nothing ever really happened until we hooked up with Phil Spector. He’s a perfectionist like nobody. Bob and I will think, we’ve got it, right down, letter perfect and Phil will throw out that take. He’ll say, forget it, it doesn’t make it”.

   Het nummer, waar het allemaal om draaide was ‘You’ve Lost That Lovin’ Feelin’’, opgenomen kort na het tekenen van het contract met Moonglow in oktober 1964. Zoals wel vaker bij producties van Spector, was er onduidelijkheid wie de solozang voor zijn of haar rekening moest nemen. Zo werd (later) Ike Turner buitenspel gezet toen zijn vrouw Tina aan de slag ging bij ‘River Deep Mountain High’, een single die verscheen met Ike & Tina Turner vermeld op het label. Bij de Ronettes draaide alles om Ronnie Bennett.

   Ook bij de Righteous Brothers was dat het geval. Het was bijna een solo-single van Bill Medley. Partner Bobby Hatfield kwam er nauwelijks aan te pas. Geïrriteerd zou Bobby gevraagd hebben wat zijn rol dan wel was. Het antwoord van de producer daarop luidde, naar vermeld, “You can go directly to the bank” of woorden van die strekking.

 

Het was niet de gewoonte van Spector om veel rekening te houden met de artiesten die hij in de jaren zestig onder zijn hoede had. Je hoefde hem niet uit te leggen hoe je een hit moest maken. En daar ging het toch om, dat was immers in ieders belang. De rest deed er niet toe. In zekere zin zou je kunnen zeggen dat Phil Spector een schakelrol vervulde tussen een gewone 45 toeren single en de opkomende langspeelplaat. Hij maakte, zoals het genoemd werd ‘kleine symfonieën’ voor de jongelui, de kids.

   Drummer Hal Blaine (1929-2019), die meestal van de partij was bij de opname, zei later: “A Phil Spector session was a party session. Phil would have a notice on the door of the studio, ‘Closed Session’, and anyone who stuck their head in he’d grab them and give them a tambourine or a cowbell. There’d sometimes be more percussionists than orchestra. I used to call it the Phil-harmonic. It was an absolute ball”.

   Popjournalist Mick Brown bracht het zo onder woorden: “In the studio Phil Spector was a god shaping his own universe”.

 

You’ve lost that lovin’ feelin’

 

Voor de eerste single van de Righteous Brothers had de producer samen met Barry Mann en Cynthia Weill thuis in Los Angeles een song geschreven me als titel ‘You’ve lost that lovin’ feelin’’. Gene Page was verantwoordelijk voor het arrangement en Larry Levine zat in de Goldstar studio (Hollywood) achter de knoppen. Medley zou de song maar liefst 39 keer gezongen hebben alvorens Phil tevreden was. De kleine symfonie duurde bijna vier minuten, minstens een minuut te lang om in aanmerking te komen bij radiostations die winst moesten maken met het verkopen van reclameboodschappen. Om het probleem te verdoezelen liet hij een aanzienlijk kortere speelduur op het label van de plaat afdrukken. Bovendien werd er een voortijdig nep-einde geconstrueerd. 

 

Met het eindresultaat ging de producer zijn productie zelf aan de man brengen. Dat bleek verre van eenvoudig te zijn. In New York liet hij het horen aan Barry en Cynthia, met wie hij het nummer geschreven had. Tot zijn grote teleurstelling kreeg hij een negatieve reactie. Volgens Barry Mann had hij hun song helemaal verprutst.

   Spector zou gereageerd hebben met een bezoek aan zijn psychiater. Bij het maken van een afspraak zou hij gezegd hebben: “Doc, I have to see you right away. I just worked six months on this record; it cost me $35,000 and the fucking co-writer thinks it’s on the wrong fucking speed”.

   Spector kreeg meer voor zijn kiezen van mensen uit het muziekvak. Don Kirshner, zijn publisher, luisterde en vroeg hem hoeveel exemplaren hij had laten persen. Een half miljoen, is het verhaal. Kirshner was het niet eens met de titel. Die zou ‘Bring back that loving feeling’ moeten luiden, hoorde hij – voor hem aanleiding om een nieuw bezoek aan de psychiater te brengen.

   Spector vond het nodig om zijn Righteous Brothers-productie in de media te testen. Murray the K. (Murray Kaufman, 1982-1982), was een van de meest invloedrijke deejays. Ook bij hem ving hij bot. De platendraaier zou hem geadviseerd hebben om nog eens terug te gaan naar de studio en opnieuw te beginnen. Volgens hem mankeerde er iets aan de opbouw van de song.

   “I didn’t sleep for a week when that record came out. I was so sick, I got a spastic colon; I had an ulcer”, verklaarde Phil Spector naderhand.

 

Uit eigen ervaring weet ik [HK] dat de grootste hits vaak de grootste weerstand ontmoeten als ze uitgebracht worden. Dat komt misschien omdat ze erg origineel zijn en niet goed passen in het vaste stramien van die tijd. Veel van die grootste hits zijn vaak b-kantjes, spontaan op de band gezet omdat er nu eenmaal een b-kant moest zijn. Bij ‘You’ve lost that lovin’ feelin’’ was dat echter niet het geval. Spector had er zijn ziel en zaligheid in gelegd. In 1964-1965 had hij het gelijk aan zijn kant. De single van de Righteous Brothers werd een van zijn grootste successen.

 

Billboard, 13 februari 1965

 

Engeland

 

Voor Phil Spector was het zaak om zijn nieuwe hitsingle ook buiten de VS te laten aanslaan. Hij wilde voorkomen dat een lokale cover het zou winnen van zijn origineel. Cilla Black, onder de hoede van Brian Epstein, had de song vliegensvlug in haar repertoire opgenomen. Cilla had eerder Dionne Warwick weten te verslaan met ‘Anyone who had a heart’ .

   In een interview met Keith Altham vertelde ze hoe het gegaan was. “I intended to record an Italian ballad called ‘One Little Voice’. But Brian Epstein brought this fabulous Phil Spector number back from America with him”.

   Zelf was ze tevreden over het resultaat: “It’s the best thing I have ever done, in my opinion. I can’t wait to plug this wonderful record”.

   

De Amerikanen wilden niets aan het toeval overlaten. In januari 1965 landden Bill Medley en Bobby Hatfield op Britse bodem. Daar kregen ze al snel de vraag voorgelegd wat ze van de Cilla Black versie vonden. 

   Hun antwoord, in een interview met Norman Jopling, luidde: “Sorry Cilla, we don’t like it. For a start we don’t think she sings the song in the way that it’s meant to be sung. When we first heard that Cilla Black had recorded it we were pleased and complimented – especially as Cilla was one of Britain’s top singers. Also, we went mad over her recording of ‘You’re My World’. But it was quite a while after we arrived here before we heard Cilla’s version – and we just don’t think that there’s enough, well, soul there. Can’t say any more about it, really”...

   Over hoe het gegaan was vertelde Bill in Londen: “We met Phil Spector about eighteen months ago. He came to see us, when we were working after we had a hit with ‘Little Latin Lupe Lu’. He liked the way we worked, and we liked the way he recorded and produced. So we moved to the Philles label. It was quite a time before our first release came up, but Phil is a perfectionist. This is our biggest hit – before, we had a couple of other reasonably big national hits, and more local hits in California.

   We really made our name on Jack Good’s Shindig show, where we sang a load of numbers. In fact we are the only artists to have a more or less regular booking there. The programme itself is very fast-paced, and every star, with the exception perhaps of Elvis Presley, does themselves good by appearing on it.

   When we cut ‘You’ve Lost That Lovin’ Feelin’’ we had no idea it would be so big. But it wasn’t too easy to record it. It took about five vocal takes, and the backing took much, much longer. Phil experimented a lot, adding voices and going over the backing again and again, until he got the sound he wanted. Altogether, it took about two weeks work, all the time, to finish. The sad, moody, bluesy feel that we aimed at came over we think”.

 

Het ging er nog spannend aan toe, wie als winnaar uit de bus zou komen. Cilla speelde een thuiswedstrijd en de Righteous Brothers moesten helemaal over de oceaan vliegen. “Righteous Brothers delayed”, kon je op 16 januari 1965 in Record Mirror lezen. “They were unable to leave America. Heavy falls of snow had grounded all traffic at the New York airport and an appearance on ‘Scene at 6.30’ their first television show, was cancelled. At press time, it was still uncertain when the singers would arrive.

   Other dates for them to fulfill include: ‘Discs A Gogo’, ‘Beat Boom’, ‘Ready Steady Go’, ‘Top of the Pops’ and radio bookings”.

 

The Righteous Brothers arriveerden, deden hun werk en wisten met een eerste plaats de overwinning te behalen. De concurrentie had volgens Bobby goed uitgepakt: “Guess you could say Cilla helped us. See, we weren’t so well known in Britain and Cilla got people interested in the song. Gradually your disc-jockeys wanted to hear the original version – and wham! there we were”.

Ook Nederland werd veroverd. Hier bereikten ze een achtste plaats. Een Nederlandse cover van Trea Dobbs bleek geen handicap te zijn. In 1988 verschenen de ‘broers’ met hun song bovendien opnieuw in de top 40.

 

Terug in Amerika

 

Music Business-redacteur Ren Grevatt kreeg de Righteous Brothers telefonisch te pakken na hun terugkomst uit Engeland. Op dat moment waren ze in de studio bezig met de opvolger van ‘You’ve lost that lovin’ feelin’’. Dat werd ‘Just once in my life’.

   Over hun verblijf in West-Europa vertelde Hatfield: “We beat out Cilla Black. She made the side and tried to come close to our arrangement. But man, I don't think her’s really came off. She hit the notes all right but she was a little squeaky in the top end. When we were in England, the Beatles told us they liked our record better even if Cilla was one of Brian’s (Epstein) girls”.

 

Hun vijfdaagse trip naar Engeland had hun heel wat geleerd. “Among various things, the trip was a lesson in how to promote a record right to the top. In five days there, they did seven major TV appearances and ‘hit just about every interview show there was’”.

   Ze wilden graag nog eens terug, maar dan op een andere manier, waarop ze beter tot hun recht konden komen. “We got the top record over there and we already turned down an offer to go back on a tour with the Rolling Stones. We want to do our own tour and the money has to be right. But we do want to go back. Right now we have a couple of movies coming up and we’ll be acting as well as singing in one of them. But even there, we want to pick and choose what we do carefully. We just turned down a pretty tasty five-year offer for pictures. We didn’t want to be tied down on a single deal that long”.

 

Over de Beatles en de Stones

 

Over de Beatles gesproken, het duo had tijdens hun Amerikaanse optredens in het voorprogramma mogen staan. Dat was hun niet goed bevallen. Ze waren immers niet meer dan een paar ‘forgotten acts’. De fans waren alleen maar voor de vier jongelui uit Liverpool gekomen. Hatfield omschreef zijn ervaring dan ook met twee woorden: “Never again”.

   Hij verduidelijkte hun standpunt in Amerika als volgt: “We had one great night on that tour probably the highlight of our career. That was the Hollywood Bowl concert. We were known there and we were cooking. We had them really wound up. But the other dates; we’d like to try to forget them. It was rough, especially at the Forest Hills scene in New York. No act can work well under those conditions. That was the night that finished it for us. We got off their train right then”.

   Over de Beatles zelf liet hij zich positief uit: “The boys themselves are very nice cats. We travelled on the plane with them and they’d keep to themselves for awhile – until somebody would break out the scotch and the oldies but goodies records, and then things would swing, you know. These guys are all pretty nice. They’re just good cats. About what they do, what can you say? They’re good”.

 

Minder te spreken waren ze over een andere Britse groep, de Rolling Stones. Die vonden ze weinig origineel begin 1965. “Guys like the Rolling Stones are doing things we’ve heard for years by the real people. It’s hard to say the Stones are excellent, for that reason. They’ve helped r and b in England but it may be their own downfall in the long run. They’re helping the genuine r and b artist really get himself established”.

   Het viel te betwijfelen of de Stones wel een eigen toekomst hadden, zo formuleerden ze het in het interview dat in maart 1965 in het Amerikaanse vakblad werd afgedrukt. Maar ze deden wel goed werk voor de echte Amerikaanse zwarte muziek, die mening ventten ze uit.

   Rhythm & blues was dan ook de muziek van de (nabije) toekomst, aldus Bill Medley. “This year is going to be an r and b year and one where if you don’t really know how to sing you’ll have it very rough. People like Joe Tex and the Temptations are going to be big, and that’s our kind of bag. We like the down-home kick. I really don’t know how many white artists are up to it now. There aren’t that many around who are that good”.

 

Beach Boys

 

Meer te spreken waren ze over een groep uit Californië, de staat waar ze zelf vandaan kwamen.

   Hatfield: “One group that really does have talent is the Beach Boys. There really isn’t too much happening on the Coast now and even the a-Go-Go places have become tourist traps with mediocre talent and high prices. In fact if you’re too good an act, they don’t really want you.

   But the Beach Boys have terrific potential. They’re singing down to the little girl with the lollipop in her mouth now, but they have the ability and potential. We both heard them rehearsing once for a Shindig show and their harmonies were great. I think these guys can go a long way.

   They get copied a lot and the copiers will get a hit now and then, like ‘Little Honda’ by the Hondells and ‘New York’s A Lonely Town’ by the Trade Winds. But it’s the big one, the boss group, like the Beach Boys who’ll stay around”.

 

De toekomst

 

The Righteous Brothers waren in de winning mood, dat kon je wel merken aan de toon die ze aansloegen. “We’ve worked night clubs for a long time. We’ll continue with that but now, frankly, we plan to go for the big circuit in the clubs. On the Coast, we’ve had a big adult following right along and we want that to happen all over the country. The night club is one way of going that route, if you have the right material.

   Then we’ll be coming in to New York in April, to work with Murray Kaufman on his Easter show. It’s not the kind of thing that pays very much but I’m sure it’s worth it just to get the exposure. We’ll try it once and do it right. We do have a ball man”.

 

Het bleef niet bij een succesnummer voor de Righteous Brothers. Met ‘Just Once In My Life’ en ‘Ebb Tide’ bereikten ze de top tien; met ‘Soul and Inspiration’ zelfs opnieuw de nummer één positie in 1966. Maar het meest bijzondere in die tijd vond ik hun aanpak van ‘Unchained Melody’, origineel gezongen door Roy Hamilton. Het nummer verscheen op de b-kant van ‘Hung On You’. In feite was het een solo-nummer van Bobby Hatfield met zijn hoge stem. De single bereikte een hoge klassering en is ook dit jaar weer geklasseerd in de top 2000 (in tegenstelling tot ‘You’ve lost that lovin’ feelin’’). Deze keer hoefde Bill Medley niet meer te doen dan zijn geld bij de bank ophalen.

 

Bobby Hatfield zingt ‘Unchained Melody’, Andy Williams Show, 1965

 

De ‘broers’ Medley en Hatfield bleven af en aan bij elkaar. In 1987 maakte Medley een grote comeback, deze keer in een duet met Jennifer Warnes: ‘I’ve had the time of my life’. Bobby Hatfield werd niet ouder dan 63 jaar. Hij overleed in 2003.

 

Harry Knipschild

27 december 2024

 

Clips

* Shindig

* Righteous Brothers, Little Latin Lupe Lu 

* Righteous Brothers, You've lost that lovin feelin'

* Righteous Brothers, Unchained Melody

 

 

Literatuur

‘Righteous Bros. Pact’, Music Business, 7 november 1964

Keith Altham, ‘Cilla is knocked out by new disc’, New Musical Express, 8 januari 1965

Maureen Cleave, ‘The strange thing about the Righteous Brothers is that they’re white’,  Evening Standard, 16 januari 1965

Norman Jopling, ‘Sorry Cilla’, said the Righteous Brothers. We don’t  like your record’, Record Mirror, 30 januari 1965

‘Brothers drop in’, Music Business, 30 januari 1965 

‘Righteous Brothers soar to top as new hit tops them all’, KRLA Beat, 25 februari 1965

‘Righteous Brothers do play’, Beat Instrumental, maart 1965

Ren Grevatt, ‘The Righteous Brothers’, Music Business, 6 maart 1965

Eden, ‘The Righteous Brothers: Brothers in Spirit’, KRLA Beat, 25 september 1965

Louise Criscione, ‘Righteius Brothers: Don’t Ignore Us’, KRLA Beat, 21 mei 1966