488 - De Shirelles helpen Scepter Records op de been

 

Op 10 maart 1961 kon je in de Britse popkrant New Musical Express lezen: “Who has sold more records in America in the past two months than any other artist?”

   Het antwoord volgde meteen: “No, not Elvis Presley – nor the Everly Brothers. The answer is the Shirelles – the all-girl vocal group. The girls are in tremendous demand in the States – both for one-nighter tours, and for guest appearances on leading coast-to-coast TV shows. Towards the end of May, they travel out to America’s West Coast, to undertake their first engagements in this vicinity, and they also have a visit to Honolulu lined up for approximately this same time. Yes, indeed, the four girls – Shirley [Owens], Addie [‘Micki’ Harris], Doris [Coley] and Beverly [Lee] – are certainly all the rage in America right now”.

   ‘Zwarte’ meidengroepen deden hun intrede in de teenagermuziek. Na de Shirelles volgden de Crystals, Ronettes, Marvelettes, Supremes, Martha & the Vandellas en nog veel meer.

 

 

 

 

 

In het Billboard Book of Singing Groups (1992) vertelde Jay Warner een en ander over de achtergrond van de Shirelles. De meisjes, 16/17 jaar jong, zaten bij elkaar op school en waren fans van zwarte groepen als de Flamingos (‘I’ll be home’), Chantels (‘Maybe’), Bobbettes (‘Mr. Lee’) en Little Anthony & the Imperials (‘Tears On My Pillow’). Die muziek hoorden ze door naar een rhythm & blues zender in New York te luisteren.

   Toen hun gymnastiekleraar zijn pupillen samen hoorde zingen werd hij enthousiast en raadde hen aan om mee te doen aan een door de school georganiseerde talentenjacht. Dat was in Passaic (New Jersey), waar Nederlanders zich in 1679 gevestigd hadden. Met z’n vieren schreven ze voor die gelegenheid in 1957 een eigen song, ‘I Met Him On A Sunday’, over een liefde die nog geen week duurde. 

   Warner: “The girls sang the infectious hand clapper a cappella in the show and were an immediate sensation”.

 

Daarmee hield het niet op. Een vriendin van het viertal, Mary Jane, was de dochter van Florence Greenberg (1913-1995), een blanke vrouw die een eigen platenmaatschappij aan het opzetten was: Tiara Records. Mary Jane wist de meisjes te overtuigen dat ze hun ‘I Met Him on a Sunday’ thuis, in hun huiskamer, maar eens moesten komen voorzingen.

   Moeder Greenberg was al even enthousiast als al die anderen. Wat haar betreft konden de schoolmeisjes, die in die tijd als de Poquellos optraden, meteen de studio in. Onder leiding van Tommy Kaye (Kontos) legden ze hun lied op 7 februari 1958 vast. Decca in New York, een grote platenmaatschappij, was bereid vierduizend dollar te betalen om zo ‘I Met Him On A Sunday’ te distribueren. De meisjes gingen onder een andere naam opereren. Ideeën als ‘Chanels’ en ‘Honeytones’ haalden het niet. Voortaan noemden ze zich de Shirelles. Die naam verwees naar Shirley Owens, een van de vier leden van de zanggroep.

 

 

 

 

Met ‘I Met Him on a Sunday’ schoten de meisjes aardig in de roos. De single bereikte een bescheiden notering in de hitlijsten van Billboard en Cashbox. Daarmee leek er evenwel een einde te komen aan hun uitstapje naar de wereld van de popmuziek.

   Dat gold niet voor Florence Greenberg. Zij had ontdekt dat je geld kon verdienen door middel van grammofoonplaten. In 1959 ging de moeder van Mary Jane serieus aan de slag. Zij begon een echte platenmaatschappij die ze Scepter Records noemde. Deze keer niet om opnamen aan anderen te verkopen maar om ze zelf in de handel te brengen.

 

Florence had contacten in de muziekbusiness, onder andere via haar man die accountant was. Dat waren succesvolle uitgevers als Freddy Bienstock en de gebroeders Jean en Julian Aberbach.

   Greenberg wist zelf contact te leggen met de zwarte liedjesschrijver en platenproducer Luther Dixon (1931-2009), die in 1958 een grote hit had gehad met ‘Sixteen Candles’ in de uitvoering van de Crests. Andere liedjes uit de pen van Dixon waren bijvoorbeeld ‘Why Baby Why’ (Pat Boone), ‘Just Born To Be Your Baby’ (Perry Como), ‘All The Way Home’ (Bobby Darin), ‘Doncha Think It’s Time’ (Elvis Presley) en ‘Lovin’ Up A Storm’ (Jerry Lee Lewis).

   De plaat van de Crests had een tweede plaats gehaald in Billboard Hot 100. Dixon was dus niet de eerste de beste.

   

 

 

 

De meisjes waren intussen in het circuit van zwarte artiesten terecht gekomen. Bij optredens hadden ze zich laten begeleiden door gerenommeerde rhythm & blues zangeressen als Etta James en Ruth Brown.

   De Shirelles debuteerden op het Scepter label met ‘Dedicated to the one I love’, geproduceerd door Stan, de zoon van de Scepter-eigenaresse. De zangeressen hadden Greenberg verteld dat ze die song ook nu weer zelf geschreven hadden. Maar dat was niet zo – het bleek een cover te zijn van een voormalige rhythm & blues-hit van de Five Royales (uit 1957). Met hun versie wisten ze maar weinig te bereiken.

   Beter ging het met ‘Tonight’s The Night’, een song uit de gezamenlijke koker van Dixon en Shirley Owens, naamgeefster van de Shirelles. Met die Scepter-single bereikten ze zelfs een hogere positie in de hitlijsten dan met ‘I Met Him On A Sunday’.

 

 

 

 

De grote doorbraak kwam met een single, die werd aangereikt door de muziekuitgeverij van (Al Nevins en) Don Kirshner (1934-2011). De liedjesschrijvers die verbonden waren aan Aldon Music kregen van hem steeds opdracht om een follow-up te schrijven voor artiesten die door een recente hitsingle goed in de markt lagen. Dat kon bijvoorbeeld een antwoordplaat zijn of het vervolg op een thema waarmee zo’n act eerder gescoord had.

   De tekst van hun eerste single luidde: “I met him on a Sunday. And I missed him on Monday. I found him on a Tuesday. And I dated him a Wednesday. I kissed him on a Thursday. And he didn’t come Friday. When he showed up Saturday, I said, Bye, bye baby”.

   Carol(e) Klein (King) en Gerry Goffin, werkzaam bij Aldon, schreven een vervolgsong – met de tekst: “Tonight, you’re mine completely. You give your love so sweetly. Tonight, the light of love is in your eyes. But will you love me tomorrow? Is this a lasting treasure? Or just a moment’s pleasure? Can I believe the magic of your sighs? Will you still love me tomorrow?”

 

 

 

 

‘Will You Still Love Me Tomorrow’ haalde de nummer één positie in Amerika. In het Billboard Book of Number One Hits (Fred Bronson, 1988) is over de gang van zaken te lezen: “Dixon told the girls he owed songwriters Gerry Goffin and Carole King a favor, and had promised to record one of their tunes. Shirley heard Carole’s demo of ‘Will You Love Me Tomorrow’ and hated it. She thought it sounded like a country and western song and disliked it all through rehearsals.

    But during the recording session she changed her mind. Dixon’s production had changed it into a pop song, and Carole, unhappy with one of the musicians, played kettle drums herself. The result was not only the first girl group number one, but the first chart-topper for the songwriting team of Goffin and King”. 

 

 

 

 

 

 

Dankzij ‘Will You Still Love Me Tomorrow’ hadden de Shirelles het helemaal gemaakt. Als gevolg van hun succes werden ze door deejays als Dick Clark en Alan Freed uitgenodigd om op toernee te gaan. Zo stonden ze op het podium met onder anderen Dion DiMucci, Chubby Checker, Ray Charles, Fats Domino, Bo Diddley, Jerry Lee Lewis, Neil Sedaka, Brenda Lee, Bobby Vee, de Coasters en de Drifters.

   Florence Greenberg dacht er niet aan om meteen nieuwe opnamen te maken met haar meisjes. Ze nam de bijzondere beslissing om terug te komen op de eerder nogal geflopte single ‘Dedicated To The One I Love’. 

   Het instinct van Greenberg werkte. Deze keer was het raak. De cover van het liedje van de Five Royales bereikte in tweede instantie de top van de Amerikaanse hitlijsten. Het bleef voor de Shirelles dus niet bij dat ene succes. Er volgden nog zoveel grote hits dat de popjournalist van New Musical Express constateerde dat de zwarte Amerikaanse meisjes meer succes hadden dan Elvis Presley en de Everly Brothers.

 

 

 

 

Vanwege al die hits wilden ook andere ambitieuze liedjesschrijvers wel aan het werk gaan voor Florence Greenberg en Luther Dixon. Met zo iemand kon je immers ook zelf geld verdienen. “Every publisher and writer in town was trying to get a song recorded by the act”, schreef Jay Warner.

   In 1961 kreeg Dixon ‘I’ll Cherish You’ te horen, een song die geschreven was door het duo Burt Bacharach en Hal David. Het tweetal was eerder in de weer geweest voor crooner Perry Como (‘Magic Moments’) en country-artiest Marty Robbins (‘The Story Of My Life’). 

   Bij Scepter waren ze enthousiast over de muziek, maar minder over de tekst. Luther kreeg van de componist toestemming om met andere woorden te komen, zodat de song beter paste in het idioom van de Shirelles. Zo ontstond ‘Baby It’s You’, een nieuwe toptien hit voor de meisjes. Bijzonder bij deze opnane was dat de zang deze keer alleen door Shirley Owens gedaan werd. Bovendien maakte de producer gebruik van de originele, door Bacharach gemaakte demo-opname. Er hoefden geen nieuwe muzikanten ingehuurd te worden. In het koortje op de plaat zong Bacharach zelfs mee.

   “The other Shirelles were not at the recording session”, schreef Bronson in zijn boek.

 

Ook bij een latere hit, ‘Foolish Little Girl’, besloot Dixon de demoband te gebruiken in plaats van wat beroepsmuzikanten in de studio gespeeld hadden. Demo’s hebben vaak een bijzondere en emotionele sfeer, die in een kale opnameruimte wel eens ontbreekt.

 

 

 

 

 

 

Ondanks al die successen was het voor een zwarte zanggroep in die tijd heel moeilijk om op televisie te mogen optreden. Warner: “Despite the group’s enormous popularity, TVers like The Ed Sullivan Show were off limits to four black girls in 1962”. Maar bij Dick Clark (American Bandstand) konden ze wel terecht.

   De hits van de Shirelles waren vooral radio hits. Ik [HK] kan me nog herinneren dat ik op een schoolreisje vanuit Maastricht naar Brussel een plaat van de Shirelles onderweg in de bus hoorde en dat die geweldig goed klonk op Radio Luxemburg ’s avonds. 

   Een van die grote hits was ‘Soldier Boy’. Evenals bij ‘Dedicated To The One I Love’ en ‘Baby It’s You’ ging het er bijzonder aan toe. Tijdens een opnamesessie in de Bell-studio (New York) was er wat tijd over – aanleiding om alsnog spontaan een song vast te leggen die niet alleen door Luther Dixon maar ook door Florence Greenberg, eigenaresse van Scepter Records, geschreven was. Het pakte geweldig uit voor iedereen. ‘Soldier Boy’ bereikte in 1962 de bovenste plaats van de hitlijsten.

 

 

 

 

Scepter was geen ‘normale’ platenmaatschappij, kun je achteraf stellen. Een vrouw stond aan het hoofd van het bedrijf. Dochter Mary Jane adviseerde haar moeder over wat goed en wat niet goed was. Zoon Stan was actief bij de opnamen in de studio. Scepter was een familiebedrijf. 

   Uiteraard ging niet alles perfect. Dat kan ook niet. De Greenbergs zeiden niet altijd ‘ja’ op het juiste moment. Daardoor misten ze bijvoorbeeld ‘The Shoop Shoop Song’, later een hit voor Betty Everett, en ook het door Gene Pitney geschreven ‘He’s a Rebel’, door Phil Spector opgepakt voor de Crystals.

 

Bovendien, na al die hits, liet Luther Dixon zich wegkopen door Capitol Records op de Amerikaanse westkust. Zoon Stan nam het produceren over. Dat lukte nog met ‘Foolish Little Girl’, maar zoals Jay Warner vastlegde: “Subsequent releases contained weaker songs”.

    Langzamerhand kwam er een einde aan de hegemonie van de Shirelles. “Shirley found time to become Shirley Owens Alston, and Doris became Doris Coley Kenner”.

    Voor de inkomsten van de meisjes liep het minder goed af dan ze dachten. Omdat ze voorlopig nog niet volwassen waren, konden ze niet zelf beschikken over hun royalties. “When they turned 21, they expected to receive trust fund money from Scepter. They didn’t, and lawsuits ensued for several years, with the girls prevented from recording for any other label. When all was settled in 1967, the group recorded ‘Last Minute Miracle’ for Scepter, but it was not a hit, and it marked the end of their association with the label”.

 

 

 

 

Florence Greenberg leek een aantrekkelijke vrouw om zaken mee te doen. Dat gold niet alleen voor liedjesschrijvers en muziekuitgevers. Diverse artiesten wilden maar al te graag platen maken voor Scepter Records. Al in 1961 verhuisde het bedrijf naar 1650 Broadway, in het (dure) hart van New York.

   “Scepter Records expands quarters” kon je in Cashbox lezen op 1 april 1961. “Scepter Records, which has met with tremendous success during the past year, last week announced its move into a new and larger offices at 1650 Broadway. Greatly responsible for the rapid growth of the label were the three smash singles by the Shirelles, ‘Tonight’s The Night’, ‘Will you love me tomorrow’, and the current top tenner ‘Dedicated to the one I love’. Another key factor is the success of Chuck Jackson’s ‘I don’t wanna cry’.

   Scepter’s development into a label of import has been directed by execs Jerry Roth, Florence Greenberg, Marv Schlachter and A&R exec Luther Dixon. Mrs. Greenberg also manages the Shirelles and Chuck Jackson”.

 

Chuck Jackson (1937-2023) was een welkome aanvulling voor de platenmaatschappij van de zakenvrouw. Een van zijn eerste hits was ‘Any Day Now’, evenals ‘Baby it’s you’ (Shirelles) een compositie van Burt Bacharach. 

   Bacharach hield zich in die tijd meer en meer bezig met het schrijven van materiaal voor zwarte artiesten. Niet alleen hielp hij Chuck Jackson aan een hit. Hij was bovendien in de weer voor de Drifters (‘Please Stay’, ‘Mexican Divorce’), Jerry Butler (‘Make It Easy On Yourself’) en Gene McDaniels (‘Tower Of Strength’).

 

 

 

 

Samen met zijn muzikale partner Hal David was Burt Bacharach (1928-2023) met name actief voor Scepter Records. Hun grote succes was Dionne Warwick.

   Een redacteur van de Nieuwe Holevoet (krant in Scherpenzeel) vatte het begin van haar carrière in 1964 als volgt samen: “‘Anyone who had a heart’ zong een donkere schoonheid uit East Orange (New Jersey). ‘Iedereen die een hart heeft’. Men nam dit liedje op de plaat op en het werd meteen een wereldsucces! Dionne Warwick is de naam van het donkere meisje, dat in één klap beroemd werd. Als één van de muzikaalste uit een muzikaal gezin (de ouders zijn lid van een gospelgroup) werd Dionne naar het Hart College of Music gestuurd.

   Op zondagen maakt Dionne deel uit van een neger-kerkkoor. Haar ambitie was en is nog steeds in de musical- en operawereld iets te bereiken. Maar Dionne’s zangstudie is erg duur en de familie Warwick heeft het niet breed. Daarom deed zij enige ‘schnabbeltjes’ in de lichte muziek, zoals het meewerken in achtergrondkoortjes. Zo werd haar unieke stem ontdekt! Twee tekstschrijvers [Bacharach, David] vonden haar uitermate geschikt voor hun nieuwe liedje en zo kwam er ’n proefkontrakt. De plaat werd een wereldsucces.

   Iedereen kent haar nu: Dionne Warwick met haar prachtige vertolking in ‘Anyone who had a heart’. Binnen de kortst mogelijke tijd bereikte deze song de top van vele hitparades. De donkerharige schoonheid uit East Orange zal wellicht binnenkort tot de populairste zangeressen van de wereld gerekend mogen worden. Succes Dionne!”

 

Burt Bacharach legde het in Engeland ook zelf uit in 1964: “My first two hits were ‘Magic Moments’ and ‘Story Of My Life’. They both reached number one in your charts here which pleased me no end. After that I gave up writing for some years while I was conducting and generally messing about with various sides of the music business. It was about three years ago that I came back to the scene in earnest.

   We discovered Dionne in a gospel group. She stood out a mile she was so great. We manage her now, and we have a contract with Scepter records. We write especially for her of course, and do the arrangements. Dionne comes from East Orange, New Jersey.

   I worked a lot with the Shirelles, Chuck Jackson and others, including Gene McDaniels, Jerry Butler en Gene Pitney. But I like to write songs that will last. For instance, once a record is out of the charts it’s dead – as a record. But if it’s a good song it’ll stay around. Like our ‘Wives and Lovers’, 22 artistes have recorded that one, which was originally a Jack Jones hit”.

 

 

 

 

De samenwerking van Scepter met Bacharach & David en Dionne Warwick pakte sensationeel uit. Jaar na jaar regende het hits – zoals ‘Walk On By’, ‘Message to Michael’, ‘I Say A Little Prayer’ en ‘Do You Know The Way To San José’.

   Het bleef niet bij Warwick alleen. Weldra verscheen ‘I just don’t know what to do with myself’ van Tommy Hunt, een song die later opgang maakte in de versie van Dusty Springfield. In 1969 luisterde iedereen naar ‘Raindrops Keep Falling On My Head’, gezongen door B. J. Thomas – uit de film ‘Butch Cassidy and the Sundance Kid’. De Scepter-single bleef een volle maand op de nummer één positie staan.

 

 

 

 

 

 

Vooral op basis van de successen van de Shirelles en Dionne Warwick werd Scepter Records een volwaardige platenmaatschappij. Het lijkt erop dat de zakenvrouw, samen met haar kinderen, een goede neus had voor wat het platenkopend publiek wilde aanschaffen. Voor rhythm & blues muziek zette ze het Wand-label op, voor gospel Hob. Belangrijke beslissingen werden soms privé, in huiselijke kring, genomen. 

   

Met het verdiende geld werden steeds nieuwe investeringen gedaan. Scepter was veelzijdig bezig. Met succes lanceerde ze ‘Louie Louie’ van de Kingsmen, ‘Oh no not my baby’ (Maxine Brown), ‘Twist and Shout’ van de Isley Brothers en niet te vergeten ‘Timothy’ en ‘Give Up Your Guns’ van de Buoys, die speciaal in Nederland aansloegen. Scepter breidde steeds verder uit en bouwde zelfs een eigen studio in New York. 

 

 

 

 

Aan het contract van Scepter met de Shirelles was inmiddels een einde gekomen. Het succes was voorbij. In 1968 trok Doris zich al terug uit de zanggroep. De andere drie meisjes begonnen aan een nieuwe carrière als Shirley and the Shirelles – in navolging van Diana Ross bij de Supremes.

   Fred Bronson: “They had a brief, unsuccessful stint with Bell Records. Shirley, Micki and Beverly then recorded two albums for RCA. Shirley left in 1975 to pursue a solo career. 

    The group had signed a contract in 1961 which stipulated that any group member who left could not use the name Shirelles. So when Shirley billed herself as Shirley of the Shirelles, the other group members sued her. The judge permitted her to bill herself as the ‘former lead singer of the Shirelles’.

    Doris re-joined, and with Micki and Beverly continued to perform all over the country in concert. In a 1980 interview with Wayne Jones in Goldmine, Micki said, ‘We were four young ladies who respected and loved each other. We were the only family we had for a long, long time. So, there is nothing I would really change other than I wish the four originals were still together’”.

    Op 10 juni 1982 was het definitief afgelopen voor de vier zangeressen van ‘Will You Still Love Me Tomorrow’, ‘Dedicated To The One I Love’ en ‘Soldier Boy’. “Following a performance in Atlanta, Micki Harris was going out to dinner with Doris and Beverly when she collapsed and died of a massive heart attack”.

   Jay Warner kon er nog aan toevoegen: “Entering the 1990s there were at least three different Shirelles groups, each with one original member”. In het jaar 2000 overleed Doris.

   Het verhaal van de Shirelles eindigde min of meer in een aantal rechtszaken, niet ongebruikelijk in deze tijd en zeker in de VS.

 

 

 

 

Florence Greenberg kwam in 1995 op 82-jarige leeftijd te overlijden. In Billboard wijdde Irv Lichtman bij die gelegenheid  een artikel aan haar. Hij citeerde uit een interview met Greenberg, waarin ze aangegeven had: “In 1956, I was 43 years old. I had no background in music. My children, Mary Jane and Stanley, were in school, and I was arduous to get out of the house.

   I didn’t know what I wanted to do, but a friend of my husband was coming over from Switzerland to work with his cousins, music publishers Jean and Julian Aberbach, who owned Hill & Range Music. His name was Freddy Bienstock. He invited me over to Hill & Range and said, ‘You seem to have a knack for things! Why don’t you go into the music business?’

   So I went into New York every day and met all the writers. I got fascinated with the record business. You could cut a record, press it up, and get it on the radio very quickly. Things weren’t corporate, like they are today”.

 

In 1976 had Greenberg haar bedrijf verkocht. Eerder, in 1965, had ze ook haar schoonzoon Sam Goff, echtegenoot van Mary Jane, aan het werk gezet in het familiebedrijf. In 1995 vertelde die over haar: “She was extraordinary. No one has ever done what she did in the business: a woman who started a pop label at a time when it was considered an impossibility”.

   Goff had gelijk met die uitspraak.

 

 

Harry Knipschild

9 maart 2023

 

Clips

 

* Shirelles, Will you still love me tomorrow

* Shirelles, Soldier Boy

* Dionne Warwick, Walk on by

* B J Thomas, Raindrops keep falling on my head

* Buoys, Give up your guns

 

Literatuur

‘Decca buys Tiara master’, Cashbox, 1 maart 1958

‘These girls top singles sales in the States’, New Musical Express, 10 maart 1961

‘Scepter expands quarters’, Cashbox, 1 april 1961

Norman Jopling, ‘The neglected Shirelles’, Record Mirror, 12 januari 1963

Norman Jopling, ‘Burt Bacharach: ‘Time is my enemy’’, Record Mirror, 4 september 1964

‘Shirley splits billing with her Shirelles act’, Cashbox, 1 februari 1969

‘Scepter’s sound studio unveiled’, Billboard, 22 november 1969

‘Platen van Buoys binnenkort in Nederland leverbaar?’, Veronica, 22 april 1972

Fred Bronson, The Billboard Book of Number One Hits, 1988

Jay Warner, The Billboard Book of Singing Groups, 1992

Irv Lichtman, ‘Florence Greenberg dies’, Billboard, 18 november 1995