493 - Beach Boys in Baambrugge
In 1964 verschenen de Beach Boys met hun Californische popmuziek voor het eerst in de Nederlandse hitlijsten. Dat was met de single ‘I Get Around’. Nieuwe successen volgden, zoals ‘California Girls’, ‘Barbara Ann’, ‘Sloop John B.’, God Only Knows’, ‘Good Vibrations’, ‘Then I Kissed Her’, ‘Heroes and Villains’ en ‘Darlin’’.
Tegen het einde van de jaren zestig stokte de hitmachine. De groep kwam in conflict met platenmaatschappij Capitol in Los Angeles. In navolging van de Beatles, die Apple lanceerden als hun eigen label, startten de Beach Boys eigen activiteiten onder de noemer Brother.
1968
Terwijl hun carrière in Amerika enigszins op de klippen liep, kregen de Beach Boys aan deze kant van de Atlantische Oceaan juist steeds meer erkenning. Het album ‘Pet Sounds’ werd in onze contreien als een meesterwerk gezien, terwijl de belangstelling ervoor in de VS nogal teleurstellend was.
Half december 1968 gaven de Beach Boys een nachtconcert in het Amsterdamse Concertgebouw. In het Algemeen Dagblad deed Ruud Kuyper verslag van zijn ervaringen. Hij liet afdrukken: “Het optreden van The Beach Boys is hét pop-evenement van 1968 geworden. Om tien voor twee daalden de vijf welgedane en in zomers aandoende witte pakken gehulde artiesten uit Californië de grote trap af, ontvangen door het geflits en geklik van zeker vijftig fotografen en een enorme ovatie van het bij voorbaat al uitgelaten publiek.
In een klein uur brachten ze een show die zo perfect was uitgekiend en met zoveel vakmanschap en flair was gebracht, dat de meer dan tweeduizend aanwezigen diep onder de indruk de koude nacht weer ingingen.
Perfectie en vakmanschap vormen één facet van wat ons momenteel aan popmuziek uit Californië bereikt. Het domineert bij The Beach Boys, terwijl bij andere groepen als Jefferson Airplane, Doors, Mothers of Invention en Country Joe & The Fish het accent ligt op geëngageerdheid, sociale satire en de daarmee samenhangende aandacht voor de tekst.
De meeste (eigen) composities worden in close-harmony gezongen, waarbij de falsetstem van Al Jardine de hoge toon aangeeft. Hoezeer de zangstijl van The Four Freshmen en The Hi Lo’s van invloed is geweest op The Beach Boys, bleek uit het a capella gezongen ‘Their Hearts Were Full Of Spring’, dat de zaal op enkele niet begrijpende lachers na ademloos onderging.
Andere songs die de Beach Boys brachten, zoals ‘Barbara Ann’, ‘I Get Around’, ‘Good Vibrations’, ‘Wake The World’ en ‘God Only Knows’, hebben het in de vijf jaar dat dit ensemble nu al aan de top staat bijna allemaal tot hits gebracht.
Alle nummers werden in 78 toerenstijl afgewerkt. Ze duurden niet langer dan een drie, vier minuten en boden met elkaar het hele palet van klankkleuren dat The Beach Boys te bieden hebben. Acht Engelse en Amerikaanse musici zorgden voor een begeleiding die het niveau van de platen evenaarde”.
Niet iedereen uitte zich positief. L.J. van der Kam, vrijzinnig protestant, stuurde een ingezonden brief naar dagblad Trouw: “Is de aandacht voor zo’n popgroep-show in de nacht van zaterdag op zondag niet wat ongeproportioneerd? Krijgt de oude stelregel, dat de zondagsviering en de zondagsheiliging op zaterdagavond begint, hier niet te veel deuken? Zijn wij niet op het hellend vlak als wij de kerkgang van de zondagmorgen loslaten of facultatief stellen? Zou er van die kerkgang veel terecht komen, als men eerst ’s nachts zo’n popgroepshow bijwoont?”
Beach Boys, december 1968
Frans Peters
Muziekondernemer Frans Peters, een al wat oudere man, was die nacht niet aanwezig bij het optreden van de Beach Boys. In een kleine studio te Alkmaar maakte hij goedkope producties, waarvoor hij steeds een distributiekanaal zocht. Een van zijn ontdekkingen was zangeres Marianne Nobel uit Dordrecht.
In 1969 wilde Frans, samen met Pi Veriss (Piet Visser, 1916-1998), zijn activiteiten met een tweede studiootje uitbreiden: in Baambrugge, op het platteland niet ver van Hilversum. Veriss werkte eerder vanuit een zolderruimte van zijn woonhuis in Amsterdam.
Peters, begin 1969: “Als de studio-uitbreiding klaar is dan kan ik vijf singles en drie langspeelplaten per week opnemen en uitbrengen”.
1970
Twee jaar later, december 1970, werden de Beach Boys opnieuw ’s nachts verwacht in het Concertgebouw. Deze keer waren de weersomstandigheden ongunstig. Om in Amsterdam te komen moesten ze vanuit Engeland overvliegen.
Hans Rouw, medewerker van organisator Paul Acket, verwees in een interview met Radio West later zijn ‘meest memorabele concert’: “Het was die dag dermate mistig dat er geen vliegverkeer naar Londen mogelijk was. Dus huurde mijn werkgever een vliegtuig. Peter de Wit en ik zijn de groep gaan ophalen. Opgewekt kozen we in Engeland het luchtruim, met aan boord een doodzenuwachtige formatie strandjongens die collectief aan vliegangst begon te lijden.
Na een stuk of drie pogingen om op Schiphol te landen moesten we doorvliegen naar Brussel. Daar stonden zestien taxi’s klaar die ons in gezwinde spoed naar Amsterdam vervoerden. Dat was angstwekkender dan die hele vliegreis.
Om half vijf liepen Peter en ik de trap van het Concertgebouw af, waar we met een daverde ovatie werden ontvangen. Dat was de eerste en laatste keer in mijn leven – de ovatie dus. Om vijf uur begonnen The Beach Boys aan een van de beste concerten in hun bestaan”.
aankondiging concert
Tijdens een interview met mij kon Rouw zich de gebeurtenissen van weleer nog goed herinneren. De zes loopings die het toestel uitvoerde in een poging te landen. De angst bij de Beach Boys toen ze steeds maar de maan zagen ronddraaien. Het aantal taxi’s was in zijn beleving inmiddels opgelopen tot 21. “Buiten zag je geen reet”, bevestigde hij nog eens. “In die tijd waren er geen mobieltjes dus we hadden er geen idee van wat ons bij aankomst in Amsterdam te wachten stond. We kwamen om half vijf de trap af in het Concertgebouw. Er brak een stormachtig gejuich los. Slechts vier, vijf mensen waren voortijdig vertrokken. De Beach Boys vonden het ook zelf een van de beste concerten die ze ooit gegeven hadden”.
Kritiek
Het publiek was enthousiast. Dat gold niet voor alle vertegenwoordigers van de pers. Een niet met naam genoemde verslaggever van NRC Handelsblad werd gedwongen om ‘over te werken’. Op 19 december 1970 kon je in de kwaliteitskrant lezen:
“Het hand over hand toenemende te laat komen van popgroepen in het Amsterdamse Concertgebouw begint ongezonde vormen aan te nemen. De groepen verschijnen steeds later op het podium, de bezoekers verlaten steeds later het Concertgebouw, zodat door slaap geteisterde wrakken het economische leven de volgende dag hoe langer hoe meer frustreren.
De concerten van de Moody Blues, Sly & the Family Stone en Frank Zappa zijn recente voorbeelden, het concert van de Beach Boys zal waarschijnlijk het Grote Voorbeeld in de Amsterdamse concertgeschiedenis worden: de strandjongens begonnen hun concert om vijf uur deze ochtend, en zorgden daarmee voor een record dat organisator Paul Acket lang zal heugen.
Acket begon vrijdagmiddag al zenuwachtig te worden, toen de Beach Boys laconiek vanuit Londen meldden, dat zij maar weer naar het hotel waren gegaan, omdat enkele duizenden mensen op London Airport probeerden het vasteland van Europa te bereiken. Door de mist moesten de meesten, waaronder de Beach Boys, deze pogingen staken.
Acket huurde een chartervliegtuig, dat echter tegen middernacht geen kans zag op Schiphol te landen. Het vliegtuig week uit naar Brussel, waar vandaan vele taxi’s de Beach Boys en de groep The Flame naar Amsterdam brachten. Het was vijf uur vanmorgen toen het concert kon beginnen.
Zonder nu op dit matineuze uur al te diep op het concert in te gaan, kan wel gesteld worden dat de Beach Boys door het geharrewar om in Amsterdam te komen duidelijk minder klasse vertoonden dan tijdens vroegere concerten in de hoofdstad. De balans tussen instrumenten en stemmen was niet bepaald perfect te noemen. Vooral het acht man sterke orkest toonde weinig verband met de groep die het begeleidde. Maar het publiek was gekomen om (al dan niet in balans) eindelijk, na vijf uur wachten, zoveel mogelijk hits van Dennis Wilson, Carl Wilson, Mike Love, Al Jardine en Bruce Johnston te horen.
Die kwamen ook: ‘Good Vibrations’, ‘God Only Knows’, ‘Sloop John B.’, ‘Cottonfields’ en de nieuwste, ‘Tears in the Morning’, in een snel tempo, bijna anderhalf uur lang.
Vanochtend was het zeven uur toen het publiek het Concertgebouw verliet. Schreef ik een vorige keer, naar aanleiding van een concert van Frank Zappa, dat het leven van een popster niet over rozen gaat, dat van het poppubliek wordt er ook niet gemakkelijker op”.
Beach Boys december 1970
Beach Boys op Brother 1970-1971
In 1970 kwam het tot een definitieve breuk tussen Capitol en de groep. Het bedrijf haalde ‘Pet Sounds’ zelfs uit de handel, vertelde Al Jardine in 1971. Als je het album wilde kopen, moest je het maar in Europa aanschaffen. Capitol had een nieuwe groep onder handen genomen: Grand Funk Railroad, aldus Jardine.
Het eerste album van de Beach Boys, ‘Sunflowers’ (1970), opgenomen voor Brother, werd nauwelijks verkocht in de VS. Maar in Nederland juist heel goed. De single ‘Tears In The Morning’, geschreven door Bruce Johnston en gearrangeerd door de Fransman Michel Colombier, volledig geflopt in Amerika en elders, haalde in Nederland een zeer hoge klassering in de top 40.
Voor hun eigen label Brother hadden de Beach Boys een Zuid-Afrikaanse groep onder hun hoede genomen – The Flame(s), met daarin gitarist Blondie Chaplin en drummer Ricky Fataar. Hun eerste langspeelplaat (1971) was ook geen succes in de VS. De Beach Boys zaten niet op het goede spoor.
Op 1 juli 1971 meldde het Parool: “Jack Rieley, manager van The Beach Boys, zoekt in opdracht van zijn zes bazen naar riante villaatjes in Luxemburg, de Franse Rivièra en Zuid-Engeland. De heren zijn Los Angeles beu en willen graag in Europa wonen”.
Naar Nederland in 1972
In het voorjaar van 1972 kwam naar buiten dat de Beach Boys voor Nederland gekozen hadden, in elk geval tijdelijk. Het Algemeen Dagblad meldde op 29 april: “De beroemde Amerikaanse popgroep The Beach Boys zal na afloop van de huidige Europese toernee tijdelijk in Nederland komen wonen. De uit zeven man bestaande groep zal met vrouwen en kinderen deze zomer zijn intrek nemen in een aantal woningen in Amsterdam.
Volgens de manager van The Beach Boys wil de groep tussen juni en augustus een nieuwe langspeelplaat opnemen in een Nederlandse platenstudio.
Bruce Johnston, zanger-pianist en bassist heeft de groep inmiddels verlaten. Brian Wilson, oprichter en voornaamste componist van de tien jaar bestaande formatie, reist wel mee met de groep, maar zal zelf niet optreden.
Twee leden van de Zuid-Afrikaanse popgroep The Flame, bassist Blondie Chaplan en drummer Ricky Fataar vormen samen met Dennis Wilson (1944-1983), Carl Wilson (1946-1998), Mike Love an Al Jardine de nieuwe bezetting van The Beach Boys”.
Twee maanden later was het definitief. ‘Iedereen’ was blij, behalve de Algemene Nederlandse Organisatie van Uitvoerende Kunstenaars (Anouk). Die protesteerde dringend bij de overheid, aldus het AD. “De vestiging van de Beach Boys in Nederland past niet in het tot nu toe door het ministerie van sociale zaken gehanteerde beleid. Daarbij werd alleen een werkvergunning verstrekt als er sprake was van een incidenteel optreden en indien daardoor de werkgelegenheid van de Nederlandse musici niet werd aangetast.
Tegen deze achtergrond zou afgifte van een verblijfsvergunning aan de Beach Boys een voor ons onaanvaardbaar precedent scheppen. De Nederlandse overheid zou dan namelijk voor Amerikaanse musici de weg vrij maken om zich hier al dan niet tijdelijk te vestigen, terwijl anderzijds de Nederlandse musici op grond van de Amerikaanse beschermende bepalingen niet of nauwelijks in de VS kunnen werken”.
De Beach Boys hadden al een kijkje genomen in ons land. “Sommigen zijn zo onder de indruk, dat ze er best voorgoed zouden willen wonen”.
De leden van de groep bestreden de opvattingen van de Anouk. “Manager Rieley geeft als een van de redenen voor het verblijf in Nederland de sterke wens om de groei van de Nederlandse muziek te bevorderen. Ook willen de Beach Boys grotere bekendheid voor de talloze getalenteerde musici en componisten in Nederland. Jack Riely sprak de wens uit dat zijn groep tijdens het verblijf in Nederland zou kunnen samenwerken met Nederlandse musici”.
Besloten werd om een nieuw album op te nemen in Baambrugge, in de studio van Frans Peters.
Jack Rieley
Baambrugge
In het Engelse maandblad Beat Instrumental liet Jack Rieley (1942-2015) een en ander los over hoe het in Baambrugge was toegegaan. Hij bevestigde dat het nachtelijk optreden in Amsterdam de doorslag had gegeven om in Nederland neer te strijken. Het vinden van een studio was niet zo eenvoudig geweest.
“When the group made the initial decision to record in Holland, it was assumed that they would use Dutch facilities. They soon learned, however, that the few existing studios were overtaxed and no way could enough time for an LP be booked”.
Zo kwamen ze bij Frans Peters terecht.
Frans Peters
De kleine studio moest totaal omgebouwd worden: “Their decision to get away from the rush hours, poison air and nerves of Los Angeles stood, and it was down to Steve Moffit to create a studio from scratch – he was given two and a half months in which to do it.
Leading equipment manufacturers could not come up with consoles in time so Steve called in his friend and physics whiz, Gordon Rudd, and together they designed a real 21st-century board, one borrowing liberally from the future.
Looking back, Steve says: ‘It was a ridiculous task to start with, with only two men working on it – even for a stock model. But the manufacturers were proposing ones twice the size with half the functions. Most of the people who design consoles have never actually had to use them’.
Their job entailed designing and building the board – or console – assembling it in context to make sure it all worked, dismantling it, packing it, shipping it and, finally, reconstructing it in the onetime farm building in Baambrugge, where it sat as a streamlined, multi-coloured anachronism, glowing futuristically in the dark”.
Alle spullen werden overgevlogen uit Californië. “The logistics of getting all the equipment to Baambrugge – let alone the Beach Boys – comprised an equally fantastic operation.
When they began shipping, Beach Boy equipment occupied every single flight from L.A. to Amsterdam (of which there are four daily) and, to correct faults, every Amsterdam to L.A. flight (of which there are three daily), for four and a half weeks.
Crates made specially for the occasion cost 5,000 dollars alone. The heaviest single item, racks containing limiters, kepexes, Dolbys and the prodigious patch bay, actually cracked the tarmac as it was rolled out to the plane for loading. The gross weight of all parts totalled 7,300 lb”.
Over de verbouwing van de studio werd verteld: “While the shipping was in progress, Steve was busy reshaping the Baambrugge farm building for its new role.
It was a disaster when he found it, having been used only as a four-track studio in which to record the odd Christmas album and commercials.
Outside, it bore the imposing name of BBC 2 – nothing to do with our own BBC 2 – inside, the acoustics were so bad that Steve began his reclamation scheme by having the floor relaid six inches higher, which also served to accommodate the mass of cables required.
Sand was poured between the uprights to avoid resonating, and even the speakers had sand – Malibu sand at that [!] – to prevent resonance. Angles were built into the ceiling, which was covered with spun glass”.
‘Studio Baambrugge’
Was Frans Peters er bij?
“The building’s delighted and slightly boggled owner ran around taking home movies and gathering autographs in between looking after the cows, whose faces loomed at the studio windows”.
Peters verplaatste zijn activiteiten naar een goed-geoutilleerd pand op het Slachthuisplein (63-65) in Hilversum.
De Beach Boys schrokken er niet voor terug om een uiterst kostbare operatie uit te voeren. “To do a complete breakdown of the equipment that finally made its home in Baambrugge would not only take a small booklet, it would serve only to disillusion those people who think they’ve got something when taking delivery of half a dozen Dolby systems.
The particular qualities that set it apart from other good systems currently in use give us some idea of the ‘goodies’ involved, however. Although it is only ‘half’ portable – it takes a week to dismantle – its modular construction does allow for individual parts repair and replacement within a minute.
At the push of a button, all equalisation from the main part of the console is switched into the monitor system. The peak indicating meters indicate with light, as opposed to needles, so they don’t need to be watched so closely. And its greatest convenience is the 1,000-hole patch bay which acts as a failsafe system, especially useful for the mix-down process.
Anything can be patched into anything. If an equaliser breaks, you patch it out and patch another one in. It’s possible to reassign the position of tracks that have already been recorded, grouping them as you like. You can put a limiter before or after faders, or anywhere you like and Steve said they had occasion to use it all.
It all bears witness to the Beach Boys’ well-known obsession with technological advance – whether or not their obsession was justified can be decided by listening to a few tracks on the album”.
Er was flink geïnvesteerd verklaarde Jack Rieley na afloop. “The project, in terms of special cash outlays, personal housing and stuff like that, will end up costing us something in the region of several hundred thousand dollars - and I’m not including the cost of the recording equipment which worked out at about 175,000 dollars”, he said.
Ondanks de kosten was iedereen tevreden. “The Beach Boys stand behind the ‘experiment’ more than pleased with the results and Jack has become so enamoured of Holland that he has set up a permanent office in Amsterdam, an exquisite, 17th-century house overlooking a mossy, green canal”.
Interview met echtgenote van Brian Wilson
Nederlandse popjournalisten probeerden natuurlijk contact te krijgen met de Beach Boys. Dat was niet eenvoudig. Een medewerker van het Limburgs Dagblad publiceerde eind juli een artikel met als kop: ‘Beach Boys wonen al geruime tijd in Nederland’.
Over hun verblijf wist hij: “Al bijna twee maanden wonen er vijf Beach Boys in Nederland. De Amerikaanse groep heeft verschillende redenen om hier tot september maandelijks een kapitaal te verwonen. Niet alleen is Holland dit jaar weer het hippieland bij uitstek, maar de Beach Boys vinden er in de eerste plaats de rust die in Amerika ver is te zoeken. Hun telefoonnummers zijn geheim, alle contacten lopen via de Amsterdamse Boodschappendienst.
Beach Boy-oprichter Brian Wilson woont met zijn Marilyn en twee dochters in Laren, in het huis van een schoonheidspecialiste. Huur ongeveer 2.500 gulden per maand.
Beach Boy Carl Wilson, die het ’t eerst in zijn hoofd kreeg zich een tijdje in Holland te vestigen, woont met zijn Ann in Hilversum, waar hij maandelijks 1.600 gulden voor een vrijstaand huis neertelt.
Mike en Tamara Love betalen een zelfde som voor een kanjer van een huis in een rijtje in Bloemendaal. Ook de twee nieuwkomers bij de popformatie, slagwerker Ricky Fataar en basgitarist Blondie Chaplin, hebben veel geld over voor een eersteklas onderkomen. Ricky woont in een vrijstaande villa in Vreeland (ƒ 2400) en Blondie kost het iedere maand ongeveer ƒ 1575 om heer en meester te zijn in een Hilversumse villa”.
De journalist klopte in juli aan bij de woning van Brian Wilson in Laren. Het brein van de groep kreeg hij evenwel niet te spreken. “Die sliep tijdens ons gesprek boven een gat in de dag”. Vrouw Marilyn wilde hem daarentegen te woord staan. Ze was er met haar twee kinderen, Carnie (4) en Wendy (2), en een kindermeid. “Je bent nummer zestien”, werd hem verteld.
Marilyn Wilson-Rovell was desondanks bereid de Limburger te ontvangen. Ze vertelde dat ze Brian tien jaar eerder, in 1962, in een koffietent in Beverly Hills voor het eerst ontmoet had. Hij vroeg een slok van haar chocolade en gooide de rest per ongeluk over haar jurk.
“Het eerste jaar had ik nog een ander vriendje. Maar toen ontdekten we dat we van elkaar hielden. Kort daarop ging de groep in Australië toeren. Ik wist niet hoeveel hij van mij hield, maar ik hield zielsveel van hem. Vierentwintig uur later kreeg ik een heel lief telegram van hem. Het is een prachtig verhaal. Zo gebeurt het tegenwoordig niet meer”.
Waarom kon ze haar Spaanse huis met zwembad in Bel Air (bij Hollywood) zo gemakkelijk en zo lang in de steek laten?
“Thuis gaat elke vijf minuten de telefoon. Er zijn altijd mensen in huis. Dat kwam omdat we de studio de laatste vier jaar in ons huis hadden. Maar daar heb ik een eind aan gemaakt. Je huis moet alleen je huis zijn en geen studio”, was Marilyns opvatting.
Wat haar in Nederland zo aanstond?
“De vrede. Ik houd van dit land. Wie zou er niet van houden. We zijn hier zo gelukkig. Winkelen, in Amerika laad ik eens in de twee weken de auto vol. Hier ga ik elke dag. Ik ben er gek op. En op de fiets. Het lijkt of er hier ook meer natuur is. In Amerika vind je dat ook wel, maar het is daar alleen meer verstopt”.
Toch had Marilyn ook een minder positieve opmerking over het leven in Laren. “Wat ze in dit land missen, zijn de restaurants die ook ’s nachts open zijn. Als je om één uur ’s nachts een ijsje wil kopen kan dat niet eens”.
Marilyn Wilson met Carnie in het Limburgs Dagblad
American Spring
Marilyn had haar eigen agenda. Vandaar misschien haar gastvrijheid. Ze was ook zelf zangeres, om precies te zijn: de helft van het duo American Spring (eerder de Honeys), dat een eigen album had gemaakt – niet in Baambrugge, maar gewoon in Californië.
Marilyn, echtgenote van Brian Wilson, nam de solo-zang voor haar rekening. Zus Diane was haar muzikale partner. Volgens de verslaggever van het Limburgs Dagblad was er ‘weinig verschil met het succesgeluid van de Beach Boys, een paar jaar terug – vooral als Brian meekweelde’.
“Op ‘American Spring’ staat ook een stel nummers dat door de Boys al eens eerder is opgenomen. Op de hoes bedanken de meisjes Brian voor zijn inspiratie, begeleiding en liefde. Marilyn: ‘We zijn er zo trots op. Het is moeilijk uit te leggen, maar deze plaat betekent voor ons allemaal zo veel.
Muziek is niet werken, maar liefde. Zo is het album ook ontstaan. We hebben er lang naar verlangd en dan opeens is het zover. Diane en ik hebben al acht singletjes gemaakt, maar een album is altijd onze grote wens geweest. Brian trok het zich een beetje aan dat we nog steeds geen hit hadden.
Hij had evenveel plezier in de lp als wij. Sinds ‘Pet Sounds’ had hij niet zoveel lol tijdens de opnamen gehad.
We hebben net zo lang aan de plaat gewerkt tot alles perfect was. We hebben samen tien jaar gezongen. En nu hopen we alleen maar dat het gevoel en de liefde die we in onze muziek hebben gestopt bij het publiek over komen”.
Op het label van het album, verschenen op United Artists, werd Brian Wilson aangeduid als executive producer.
Afscheid van Nederland
Intussen werkte de groep aan hun Nederlandse project, blijkbaar afgewisseld met andere activiteiten. “Brian Wilson is tijdens zijn verblijf aan Nederland geen enkele keer gestoord door een journalist of een fotograaf. De deur bleef hermetisch gesloten voor iedere gluurder. Dit gaf hem gelegenheid vele nieuwe nummers te schrijven voor de nieuwe Beach Boys elpee ‘Holland’ – ‘Mt. Vernon’ en ‘Fairway. Op een van de vier kanten van dit dubbel-album staat een sprookje over een jongetje met een transistorradio.
De release is nog voor het einde van dit jaar te verwachten. Na de toernee die op dit moment plaats vindt door Amerika komen Brian en zijn broer Carl naar Nederland terug om de reeds gemaakte opnamen af te maken”, werd op 2 september afgedrukt in het omroepblad van radio Veronica.
De opnamen werden in september afgesloten met een feestje op de pier in Scheveningen. Ik [HK] was erbij. Long Tall Ernie & The Shakers traden er op.
Een redacteur van Muziek Expres deed verslag. “We mochten ze een aantal maanden binnen onze landsgrenzen herbergen. Het fameuze gezelschap strandjongens uit Amerika. De Beach Boys. Ze hadden zich in verschillende huizen (Heemstede en het Gooi) tijdelijk gevestigd samen met vrouwen en andere levende have. Hun verblijf was van tijdelijke aard. Een aantal Beach Boys zijn naar elders vertrokken maar Carl Wilson heeft te kennen gegeven zich ‘in this beautiful country’ permanent te willen vestigen.
Geïnspireerd door de rust (?) van ons groene wijde landschap namen zij onder de bezielende leiding van Carl en de andere mysterieuze Wilson, Brian, een nieuwe elpee op, die naar men fluistert de naam van ons landje zal gaan dragen. De kostbare expeditie van de Beach Boys heeft toch zijn vruchten afgeworpen. Met behulp van de uit Amerika overgevlogen studio-apparatuur werd er in een studio ergens in den lande opgenomen.
Vlak voor het vertrek van enkele groepsleden gaf platenmaatschappij Negram op de Scheveningse Pier t.g.v. de Beach Boys een receptie die de schone naam ‘Beach Party’ kreeg. Jammer dat er nauwelijks een Beach Boy te bespeuren was. Wel kwamen Mike Love, Carl Wilson en z’n moeder en de vrouw van Brian en haar zuster, samen het duo American Spring vormend.
Uit flarden van gesprekken met baardige Mike Love tekenden we de volgende gegevens op:
Waarom zijn jullie hier komen wonen?
Mike: ‘In de eerste plaats zijn we toch erg veel in Europa, daarbij komt nog eens, dat we het hier best leuk vinden’.
Je hebt het dus wel naar je zin?
Mike: ‘Ja gedeeltelijk. We hebben dit wonen in Holland in een wat te korte termijn moeten regelen. We hadden graag allemaal buiten willen wonen en niet in de stad. Al en ik wonen namelijk in een nogal drukke straat en dat bevalt ons niet zo. Misschien gaan wij wel in Engeland wonen. Overigens staat onze studio niet in een stad maar er buiten’.
Wat vind je van de veranderingen bij de Beach Boys?
Mike: ‘Dat is een beetje buiten ons om gegaan. Al en ik zaten in die periode op Mallorca bij de maharishi. We zijn leraar in de transcendentale meditatie geworden. We doen dit omdat we er beiden in geloven. ’t Is heel persoonlijk en we praten er dan ook niet te vaak over. Wij willen dit ook niet bij de groep betrekken’.
Het is mij opgevallen dat Dennis Wilson meer betrokken is bij het muzikale gebeuren.
Mike: ‘Precies. Dat is de reden geweest dat hij gestopt is met drummen. Hij wilde meer betrokken zijn bij de muziek. Wat overigens heel begrijpelijk is omdat hij een enorm getalenteerde knaap is. Luister maar eens naar zijn twee komposities op onze laatste elpee’.
Hoe gaat het met Brian?
Mike: ‘Met hem gaat het weer prima. Hij schreef voor onze laatste elpee een aantal uitstekende nummers. Hij is nog steeds de basis van onze muziek en heeft van onze muziek een brok geschiedenis gemaakt. Hij bemoeit zich de laatste tijd wel minder met het produceren’.
Carl heeft dat overgenomen?
Mike: ‘Ja inderdaad, en ik moet zeggen dat ’ie dat uitstekend doet. Hij staat er helemaal achter’.
Vertel eens iets over het vertrek van Bruce Johnston.
Mike: ‘We hebben afgesproken niets te zeggen tot hij zelf met een soort verklaring zou komen. Bruce is een individualist en dat kwam te weinig tot uitdrukking bij de Beach Boys’.
Gaan jullie in de toekomst wel met hem samenwerken?
Mike: ‘Die kans bestaat. Ik geloof dat we dat allemaal wel willen. Ik vind het nog steeds jammer dat ’ie weg is’.
Enige idee wat hij gaat doen?
Mike: ‘Ik denk dat hij een elpee bij een grote maatschappij op zal gaan nemen. Rod McKuen nam onlangs een paar nummers van hem op. Bruce heeft een grote toekomst’”.
Beach Boys op de Pier in Scheveningen
Het vervolg
Achteraf kwam naar buiten dat er heel wat problemen waren geweest bij de opnamen, die half augustus al werden beëindigd. Dennis Wilson vertoefde enige tijd elders. Brian Wilson was alleen ’s nachts in Baambrugge te vinden – en niet altijd ‘nuchter’. De studio-tapes, bestemd voor een dubbelalbum, werden niet in Nederland, maar in Amerika geperfectioneerd.
Bij platenmaatschappij Warner Brothers, die het album zou distribueren, was men niet enthousiast, bijvoorbeeld omdat er geen hitsingle op stond om het album te promoten. In Californië werd daarom alsnog ‘Sail On Sailor’ opgenomen en toegevoegd – met solozang van Blondie Chaplin (!). Begin 1973 verscheen ‘Holland’ in de winkels. Heel wat Baambrugge-opnamen, songs van Brian Wilson, bleven voorlopig op de plank liggen.
Het album ‘Holland’ leverde niet het gewenste succes op. De single ‘Sail On Sailor’ evenmin. In Nederland werd zelfs de top 40 niet gehaald. Het Nederlandse avontuur van de Beach Boys deed vanwege ‘onze betrokkenheid’ in ons land gedurende enige tijd heel wat stof opwaaien, dat wel, maar als je eerlijk bent was het een misser.
In 2009, veertien jaar geleden, besteedde de publieke omroep nog een uitzending van Andere Tijden aan het album. Daarna heb ik er weinig meer over vernomen. Vorig jaar fietste ik met een groep leden van de Oegstgeestse sociëteit de Harmonie door Baambrugge. Toen ik vertelde dat de Beach Boys in het dorp aan een album hadden gewerkt, werd met verbazing, met ongeloof, gereageerd…
Harry Knipschild
8 mei 2023
Clips
* Marianne Nobel, Mother, 1967
* American Spring, BBC-televisie, september 1972
* Andere Tijden over de Beach Boys in Nederland
* 10 augustus 2023. Onafhankelijk van mij hebben Peter Tetteroo en John Swildens onlangs het boek The Beach Boys in Holland laten verschijnen bij uitgeverij Koninklijke Van Gorcum in Assen.
Literatuur
‘Beach Boys & Maharishi’, Teenbeat, maart 1968
Ruud Kuyper, ‘Beach Boys – triomf van Californische popmuziek’, Algemeen Dagblad, 16 december 1968
L.J. van der Kam, ‘Beach Boys’, Trouw, 20 december 1968
‘Beach Boys laten vijf uur op zich wachten’, Nieuwsblad van het Noorden, 19 december 1970
‘Beach Boys – tranen in de vroege morgen’, NRC Handelsblad, 19 december 1970
‘Beach Boys hier’, Parool, 31 juli 1971
Toby Mamis, ‘Beach Boys hang ten in hotel lobby’, Creem, oktober 1971
‘Beach Boys gaan in ons land wonen’, Algemeen Dagblad, 29 april 1972
‘Kunstenaarsbond tegen vestiging’, Algemeen Dagblad, 24 juni 1972
‘Beach Boys willen in ons land blijven’, Tubantia, 24 juni 1972
‘Beach Boys wonen al geruime tijd in ons land’, Limburgs Dagblad, 29 juli 1972
‘Brian Wilson werd in Nederland niet gestoord door journalisten of fotografen’, Veronica, 2 september 1972
‘Mike Love is leraar transcendentale meditatie’, Muziek Expres, oktober 1972
Rob Bartlett, ‘Holland: an expensive way to kill a ‘damned surfing image’’, Beat Instrumental, april 1973
Timothy White, The Nearest Faraway Place, New York 1994
‘Beach Boys in de polder. Andere tijden’, website Andere Tijden, 19 februari 2009
- Raadplegingen: 2222