282 - Sonny Bono, van Sonny & Cher (deel 1)

 

Salvatore ‘Sonny’ Bono werd op 16 februari 1935 als jongste van drie kinderen geboren in Detroit. Vader Santo Bono was afkomstig uit de omgeving van Palermo op het Italiaanse eiland Sicilië. Toen Sonny zeven jaar was verhuisde het katholieke gezin naar Inglewood, niet ver van Los Angeles. Sonny trouwde er in 1954 voor de eerste keer, met Donna Rankin. In 1958 werd hij voor het eerst vader. Evenals Elvis Presley een paar jaar eerder had hij een baantje als vrachtwagenchauffeur.

  Als je iets in de popmuziek wilde bereiken zat je in Los Angeles en omgeving niet slecht. In die stad waren tal van kleine platenmaatschappijen gevestigd. Maar wie klein is kan groot worden. Een van die bedrijfjes heette Specialty Records, eigendom van Art Rupe (eigenlijk: Goldberg) met artiesten als Guitar Slim, Larry Williams, Lloyd Price, Sam Cooke en Little Richard. Robert ‘Bumps’ Blackwell (1918-1985) trad er op als producer en A&R-manager

 

 

 

 

 

 

 

 

In een recente biografie van Sam Cooke is te lezen dat Blackwell een leerling a&r-man had aangenomen: Sonny Bono. Sonny schreef bovendien repertoire voor de artiesten van Specialty (en de bijbehorende uitgeverij Venice). In april 1957 zette Larry Williams op de b-kant van ‘Short Fat Fanny’ een liedje van Sonny: ‘High School Dance’. Er werden meer dan een miljoen exemplaren van verkocht. De naam ‘Bono’ is eveneens terug te vinden op ‘You bug me baby’, de b-kant van de Williams’ hit ‘Bony Moronie’.

 

Sonny werd ook betrokken bij een opname van Sam Cooke. Voor Sam deze keer niet de gebruikelijke religieuze muziek, maar seculier repertoire. Dat was nogal gewaagd. Blackwell had een dozijn liedjes geselecteerd, waarvan er, zoals normaal in die tijd, vier zouden worden opgenomen in een officiële studio-sessie.

  Rupe beluisterde alle demo’s en besloot wat er zou gaan gebeuren. “Art came in, monitored the rehearsals, listened to the tapes, and eventually, with Bumps, picked four songs to focus on: ‘Summertime’ [uit ‘Porgy & Bess’], Sam’s two compositions ‘You Send Me’ and ‘You were made for me’, and ‘Things you do to me’ by Bumps’ new apprentice a&r man and protégé Sonny Bono”. Het was 31 mei 1957.

  Rupe was niet tevreden over de aanpak van Blackwell en Sam Cooke. Het tweetal verdween noodgedwongen naar Keen Records, het bedrijfje van Bob Keane, eveneens in Los Angeles. ‘You send me’ belandde vervolgens op de bovenste plaats van de Amerikaanse hitlijsten.

 

 

 

 

Sonny Bono bleef achter bij Specialty. Hij werkte er met Jack Nitzsche, die drie dollar verdiende als hij de arrangementen voor een nummer bij een plaatopname mocht maken. Sonny en Jack schreven bovendien samen songs. Hun ‘Needles and Pins’ werd later een hit voor onder meer Jackie DeShannon, Petula Clark, Searchers, Smokey en Tom Petty.

 

 

 

 

Dankzij diezelfde Jack Nitzsche kwam Sonny terecht bij Philles Records, de platenmaatschappij van zijn idool Phil Spector (eveneens in L.A.). Bono had er alles voor over om in de schaduw te mogen opereren van de man die in 1958 een landelijke nummer één-hit had geschreven en geproduceerd – ‘To know him is to love him’ van de Teddy Bears.

 

Een aardig voorbeeld over zijn ‘werkzaamheden’ uit de mond van Sonny zelf: “I was Phil’s flunky. Sometimes Phil would get hungry at four in the morning, or if he wanted company, that’s what I was around for”. Muziekuitgever en zakenpartner Lester Sill: “Sonny had his nose up Phil’s ass a mile”.

  Sonny Bono ontving een salaris van 175 dollar per week. Daar moest hij alles voor doen: sessiemuzikanten contracteren, percussie spelen, meedoen in de koortjes op de achtergrond en koffie halen. Sonny moest Spector ook vertrouwen geven in alle experimenten met plaatopnames. Dat viel niet altijd mee.

  Bono: “Phil was like Muhammed Ali. He did everything the opposite of what you were programmed to do. Everybody wanted a clean sound, and then Phil comes up with this slop over and over, bigger and bigger each time, and makes a sound everybody flipped over”.

 

In de biografie die Mark Ribowsky van Phil Spector schreef plaatste deze een gesprek tussen de twee tijdens een opname.

  Phil: “Doesn’t that sound good, Sonny?”

  “Yeah, Phil, great!”

  ‘Should we get it up higher?”

  “Yeah, that sounds good, Phil!”

  “Go get me some coffee”.

  “Okay!”

  Ribowsky: “Door op die manier Phil Spector van dienst te zijn kreeg Sonny Bono, slim als hij was, de kans om in de keuken te kijken en zo te leren hoe je de beste pop-platen kon maken”.

  Spector was helemaal bezeten van muziek legde Bono aan de biograaf uit. “The studio was his life. He ate, slept, and breathed music. Sometimes he’d go to the Beach Boys’ sessions and listened to what they were doing and talk to Brian Wilson. He was all-consumed by record studios and songs. There was no other life that I could see”.

 

 

 

 

In zijn job als manusje van alles bij Phil Spector kreeg Bono natuurlijk te maken met de uitwassen waar de producer om bekend stond. Spector was bijvoorbeeld doodsbang om te vliegen. Niet bang, maar doodsbang. Ribowsky: “Often the only way he could make it onto a plane was by stuffing enough sleeping pills down his throat to knock him out on his feet”.

  De auteur zal het ongetwijfeld uit de mond van Sonny opgetekend hebben. Die gaf tevens een mooi voorbeeld van wat hij zelf meegemaakt had. Toen Bono zijn baas een keer bij het vliegveld moest afzetten zakte deze door al die pillen volledig ineen. “So I pick him up and somehow get him on the plane and I go home and got in bed. Finally he’s gone, I can rest a while”.

  Terwijl Sonny al in bed lag ging de telefoon. Spector aan de lijn. Kort voor het vliegtuig de lucht in zou gaan was de producer van de Crystals, Ronettes, Curtis Lee, Ray Peterson en andere coryfeeën in paniek uitgebarsten.

  Bono: “As the plane had taxied to get in position for takeoff, Phil freaked out. He was screaming, ‘I’m not flying on this plane! The plane’s not gonna make it!’ So they came back to the gate and  threw him off”.

  De vliegmaatschappij dwong Phil Spector zijn credit-kaarten en paspoort in te leveren. De piloot werd (waarschijnlijk) ontslagen en de producer hoorde dat hij nooit meer met American Airlines mocht vliegen. Sonny en zijn vrouw moesten hem helpen alsnog naar New York te vliegen.

 

 

 

 

Sonny Bono was intussen voor de tweede keer in het huwelijk getreden, deze keer met de elf jaar jongere Cher LaPiere. Aan Mike Grant van het tijdschrift Rave vertelde Cher hoe hun relatie in 1962 tot stand gekomen was.

   “When Sonny first met me – he fell for my girlfriend. We met in a little coffee bar called ‘Aldos’ around the corner from the KFWB radio station in Los Angeles. At that time Sonny was working for Phil Spector and I was struggling along with acting lessons. Lots of showbusiness people used this little eating place and my girlfriend and I were introduced to Sonny”.

   In een biografie van Cher is te lezen: “Cher did not hesitate to approach anyone she thought could help her get a break, make a new contact or get an audition”. Het initiatief was dan ook van Cher uit gegaan. “I liked Sonny right away but he seemed to prefer my girlfriend and dated her. I was going out with another boy and we arranged a double date with Sonny and my girlfriend. At the dance we discovered that our respective partners could not dance. That threw Sonny and I together and I really fell for him”.

   Na een tijdje trok Cher, een jaar of 16, met haar bijna twee keer zo oude kennis op. “Sonny took me around with him to the recording studios and I met artists like the Ronettes and the Crystals. He was very unkind to me then and people would ask who I was and he’d say, ‘Oh, that’s just Cher’”.

   Cher: “He was too shy to tell me he loved me. I found out from a friend when they tried to get him to go out on a double date. He told them that he didn’t want to go as he was in love with me. Finally he proposed”.

   Volgens Sonny had Cher een apart gevoel voor humor. “When we first started dating she’d phone me up at some crazy hour of the morning with a ridiculous sound effect. It got to be quite a competition. One morning I woke her up at 2.15 with the ‘1812 Overture’ plus cannons and the following morning I got bagpipes at 3 o’clock in the morning”.

 

 

 

 

Misschien zag Cher in haar relatie met Sonny Bono aanvankelijk wel een opstapje om door middel van een Spector-productie een populaire pop-zangeres te worden. Sonny deed zijn best voor haar.

   “I always wanted Phil to record Cher. But they didn’t get along. Cher was a young girl and she was overwhelmed by Phil. The communication was really weird between them. It wasn’t easy because Phil was sometimes open, sometimes introverted, and you didn’t know whether you said something wrong or not”.

   Bono was ingehuurd om Spector van dienst te zijn, niet andersom. Ribowsky: “Bono was not permitted to make a contribution”. Het lukte Sonny wel om Cher op de achtergrond te laten meezingen in de studio. “Phil loved it that Cher could sing because he could get a background singer for $15 instead of the standard fee”.

   Zo waren Sonny en Cher van de partij bij de opnamen van ‘Be My Baby’ (Ronettes) en ‘You’ve lost that loving feeling’ (Righteous Brothers).

   Uit andere bronnen blijkt dat Cher en Phil toch met elkaar samenwerkten. Spector trad op als producer van ‘Ringo [Starr] I love you’, gezongen door Cher maar onder de naam Bonnie Jo Mason begin 1964 verschenen op het Annette-label.

   Rond die tijd wist de jonge artieste bovendien een contract te krijgen bij platenmaatschappij Imperial in L.A., die eveneens in die tijd gekocht werd door stadgenoot Liberty. Bij dat bedrijf verschenen jarenlang haar solo-platen.

 

 

 

 

Cher had veel meer ambities dan Sonny om het als uitvoerende artiest te maken. Maar of hij wilde of niet, Sonny, echtgenoot, leerling-producer en liedjesschrijver, moest meedoen met haar. Keith Altham hoorde later van Sonny: “I never intended to be a singer. I was going to make Cher the star. I wrote songs and joined in on occasional record sessions. Cher hated singing on stage on her own, so I’d wander on and do this bored routine while she sang to me. We built up a big following on the West Coast, and I found myself part of a duo”.

 

 

 

 

Met z’n tweeën traden ze onder pseudoniem op als historische ‘helden’:  Napoleon en Josephine, Caesar en Cleo(patra). Onder die tweede naam maakten ze op Reprise singles als ‘The Letter’, ‘Let the good times roll’, ‘Love is strange’ en ‘Baby don’t go’. Sonny werd nu een volwaardig producer.

   Van een eigen stijl, zoals Phil Spector die had, was voorlopig nog geen sprake. Het lijkt wel of ze die pas na een tijdje wisten te vinden. Het was de tijd van de folkrock, een combinatie van Britse beatmuziek en Amerikaanse folk. In mei van 1965 braken de Byrds in dat genre door door met ‘Hey Mr. Tambourine Man’, een song van Bob Dylan maar in muzikaal opzicht beïnvloed door Roger McGuinn’s belangstelling voor de aanpak van de Beatles.

   Eerder dan de Byrds hadden Sonny & Cher voor Reprise (onder hun eigen naam) ‘Baby don’t go’ opgenomen. Dat bleek de juiste aanpak te zijn. Popjournaliste Louise Criscioni zag hun in juni 1965 in L.A. optreden met onder meer de Byrds, Everly Brothers, Johnny Cash, Jackie DeShannon en P.J. Proby. “Sonny and Cher entertained in that casual yet exciting way for which they are so well noted. Their outfits were terrifically way-out. Sonny wore what looked like a sheep hair vest, made out of about six sheep! Cher wore another wild bell bottom outfit out of her equally wild collection of pants. Anyway they were great sounding too!”

 

 

 

 

Hits waren er nooit geweest, maar Sonny had intussen voor zichzelf én voor het duo Sonny & Cher een contract tot stand gebracht bij Atco-Atlantic, de maatschappij die zich tot dan toe vooral had bezig gehouden met rhythm & blues-muziek. Hun eerste single op Atco was door hemzelf geschreven en geproduceerd in de Gold Star-studio (L.A.), waar hij eerder de wensen van Phil Spector uitvoerde. Op 10 juli 1965 verscheen ‘I got you babe’ voor het eerst in de hitlijst van Billboard – op 14 augustus was de bovenste plaats al bereikt.

   Sonny & Cher waren meteen zo populair dat diverse eerder opgenomen singles kort daarna eveneens de Amerikaanse hitlijsten haalden: ‘The Letter’ op 75 en ‘Baby don’t go’ zelfs op 8. Zo was het een jaar eerder ook bij de Beatles in Amerika gegaan: de ene hit trok oudere opnames mee de hitlijsten in.

   ‘I got you babe’ was bovendien meteen een succes in de rest van de westerse wereld. De single kwam op 1 in Groot-Brittannië en op 4 in Nederland.

 

 

 

 

 

 

Billboard was er snel bij om op de voorpagina een hoofdartikel te publiceren onder de kop: ‘Rock + Folk + Protest = An erupting new sound’. Voor wie het nog niet in de gaten had legde redacteur Aaron Sternfield uit: “Call it folkrock, urban folk, protest music or rock with a message. It’s so new the trade lexicographers haven’t yet agreed on a name. But whatever it’s called, the new sound is selling – and selling big.

   Here’s what’s happening. The traditional folk music and the folk-oriented pop product are still selling, but not nearly as much as they did a year ago.

   The hard rock product is still the core of the singles market, but, again, it’s not selling as well as it did a year ago. And it’s not quite as hard.

   A hybrid, combining the best and instrumentation of rock music with the folk lyric – usually a fresh urban lyric, and often a lyric of protest – is selling across the board”.

   Alles draaide om Sonny & Cher volgens het hoofdartikel. “Among the leading exponents of this new form are Sonny & Cher, whose Atco record, ‘I got you baby’, hit the top of Billboard’s Hot 100 chart for the second week in a row. ‘All I really want to do’, another single in the same vein, is on the charts with versions by Cher on Imperial and by the Byrds on Columbia. Two weeks ago, Sonny & Cher’s ‘Look at us’ album was released on Atco. Also recently released were single by Sonny on Atco, and Cher on Reprise. Bob Dylan, Columbia artist who is on the folk-rock kick, is also on the charts with ‘Like a rolling stone’”.

   Wie niet meedeed met de nieuwe rage was noodgedwongen in de weer om zich aan te passen. “Elektra, a traditional folk label, last week announced that its fall program would include a heavy dose of the rocking urban folk product. This week Verve-Folkways, another folk label, said it would branch into the folk-rock field this fall”.

 

Volgens Billboard moest je in de branche voortaan op een andere manier met popmuziek omgaan. “With many notable exceptions, folk music has been more concerned with the message and the narration than it has been with the sound. And rock music has been more concerned with the sound than the message.

   The latest development has been to take the rock sound and instrumentation and use folk-oriented lyrics. The singer or group has something to say. Until recently, the message would be delivered with a guitar and a plaintive voice. Now it’s delivered, often with a group, by hard rock instrumentation”.

   Terecht wees de redacteur er in zijn hoofdartikel op dat je een andere gloednieuwe single in dat genre goed in de gaten moest houden. “A case in point is Barry McGuire’s ‘Eve of Destruction’, released last week on Dunhill. The beat is solid, but the lyric, aimed at teen-agers, deals with the dropping of a nuclear bomb.

   Aan het einde van het artikel op de voorpagina werden de belangrijke ontwikkelingen nog eens samengevat: “Traditional folk, while it will continue to serve its specialized market, and what has come to be considered rock music, is being influenced to a major degree by the folk lyric”.

 

Een revolutie of niet, Amerika had eindelijk een antwoord op de ‘Britse invasie’ van 1964. Folkrock, vooral afkomstig van de Amerikaanse westkust, maakte een einde aan de neergang van popmuziek in eigen land. Sonny & Cher speelden een hoofdrol in die ontwikkeling, anno 1965. Als de naam van ‘Sonny’, van ‘Cher’ of van ‘Sonny & Cher’ op het label van een plaat voorkwam, werd die verkocht.

   Sonny & Cher stonden wekenlang met de Bono-song en-productie ‘I got you babe’ op de bovenste plaats van de hitlijsten. Trots lieten ze in een advertentie zien dat ze met vijf nummers tegelijk genoteerd stond. Natuurlijk niet op de plaatsen 1 tot en met 5, zoals de Beatles in het voorjaar van 1964, maar toch...

 

 

 

 

Platenmaatschappij Atlantic had na Bobby Darin in de jaren vijftig met Sonny & Cher eindelijk weer een toonaangevende ‘blanke’ act. Het was groot feest bij het platenbedrijf van Nesuhi en Ahmet Ertegun en Jerry Wexler. Zelfs de hoofdredacteur van Billboard gaf acte de presence om het duo een award voor hun nummer één-hit te overhandigen.

   Vanaf die tijd richtte het bedrijf in New York zich meer op blanke rock-muziek. Weldra verschijnen er bij Atlantic platen van bijvoorbeeld Cream, Bee Gees, Eric Clapton, (Young) Rascals, Iron Butterfly, Crosby, Stills & Nash, Yes, Led Zeppelin en in 1971 zelfs de Rolling Stones.

 

 

 

 

Door het succes van ‘I got you babe’ waren Sonny & Cher in een andere wereld terecht gekomen. Popjournaliste Penny Valentine gaf tal van details in een artikel onder de titel ‘The Mad Mad World of Sonny And Cher’

   Overal waar het paar verscheen waren er wilde taferelen. Aan de Amerikaanse oostkust hadden ze moeten vluchten voor een menigte van ‘5,000 frenzied fans’. “Our life is unbelievably good at this moment”, vertelden ze.

   In korte tijd waren Sonny & Cher al twee keer verhuisd. “When they were first married they lived in a cottage near Sycamore Hill – their only possession at that time being a large brass bed on which Cher broke her nails while cleaning it. They were thrown out of this house because of lack of finances, and went to live with Cher’s parents in Hollywood. They were pretty hard days, but with their usual gay acceptance of situations they went out and bought Sonny a piano”.

   In hun nieuwe woning hadden ze alle ruimte. Sonny: “Now”, when I write, I go into the garage, stick a candle on the top of the piano and get going. It’s my lucky piano. All my successful songs have been written on it”.

   Er waren alweer nieuwe verhuisplannen. “Although they love their house, Sonny and Cher think they will probably soon move. This is because Sonny would like a swimming pool. ‘It needn’t be very big. If there was enough room we’d have one here. But it is necessary. It’s nothing to do with show and affectation – it gets very hot here’”.

   Voortdurend waren er vrienden en familie op bezoek, zoals een zus van Cher en artiesten als Donovan en Ian Whitcomb. Eindelijk hoefden ze niet meer uitsluitend over grammofoonplaten te praten. Sonny: “We talk about anything. Music and clothes mainly. When you’re with people from the music business you seem to live and eat records. But when our other friends turn up, we talk about what they’re doing”.

   Wat Sonny & Cher bij elkaar hield was hun gelukkige huwelijk. Ze deden alles samen, vertelden ze. “Although our life is so hectic, I think we have a big advantage. That’s in being married. There’s no ‘Bye honey see you in two months time’. Wherever we go through work, we go together. That’s the way it should be. We love each other and we hate to be apart”.

 

 

 

 

Harry Knipschild

3 februari 2017

 

Clips:

 

* Larry Williams, You bug me baby, 1957

* Sam Cooke, You send me, 1957

* Curtis Lee, Pretty Little Angel Eyes, 1961

* Searchers, Needles and Pins, 1964

* Caesar & Cleo (Sonny & Cher), Let the good times roll

* Caesar & Cleo (Sonny & Cher), Baby don't go, 1964

* Sonny & Cher, I got you babe, 1965

* Douwe Bob, Jennie Lena, I got you babe, 2016

 

Literatuur

 

Louise Criscione, ‘The Byrds, The Everly Brothers, Johnny Cash, P.J. Proby et al: Freedom From Hunger Benefit, Shrine Auditorium, Los Angeles CA’, KRLA Beat, 23 juni 1965

Keith Altham, ‘Sonny & Cher’, New Musical Express, 13 augustus 1965

Aaron Sternfield, ‘Rock + Folk + Protest = An erupting new sound’, Billboard, 21 augustus 1965

Penny Valentine, ‘The Mad Mad World of Sonny And Cher!’, Disc Weekly, 4 september 1965

Mike Grant, ‘Sonny & Cher: They’ve Got Each Other!’, Rave, oktober 1965

Mark Ribowsky, He’s a rebel. Phil Spector. Rock and roll’s legendary producer, Cambridge, Ma 2006 (1989)

Peter Guralnick, Dream Boogie. The Triumph of Sam Cooke, New York 2005