162 - Buddy Holly 75 jaar, 7 september 2011
Wie zich bezig houdt met de geschiedenis van de popmuziek weet meestal wel dat Buddy Holly, samen met Ritchie Valens en de Big Bopper op 3 februari 1959 verongelukt is. Dat gebeurde op ‘the day the music died’. Minder bekend is de geboortedatum van de artiest: 7 september 1936. De plek: Lubbock in het noordwesten van Texas. Buddy werd niet ouder dan 22 jaar. Omdat hij zo tragisch om het leven kwam en bovendien veel goed in het gehoor liggende songs achterliet bleef hij aldoor maar populair. Steeds opnieuw zijn Holly’s liedjes door nieuwe artiestiesten vertolkt. Wie er wel bij vaart is Paul McCartney, eigenaar van het oeuvre van de voormalige inwoner van Lubbock.
In 1988 ging Boudewijn Büch helemaal naar Lubbock om een reportage voor zijn programma ‘De wereld van Boudewijn Büch’ te maken. Dat was 29 jaar na zijn dood, 52 jaar na zijn geboorte.
Wat zou er gebeuren op de 75ste geboortedag van Buddy Holly? Zou 7 september 1936 in zijn geboortestad herdacht worden, vroeg ik me af. Die dag wilde ik in Lubbock zijn, zonder ook maar enigszins te weten of dat ‘zinvol’ was. Greetje en ik planden een reis die in de staat Colorado begon en eindigde in Texas. Samen met vrienden, Betty en Larry Goss, trokken we vanuit Denver door Cimarron (Poco, ‘Rose of Cimarron’, 1976), Taos, Santa Fe, Pecos National Park en Fort Sumner naar Clovis, Nieuw Mexico. Op 6 september 2011 bezochten we ’s morgens de studio van Norman Petty, waar Buddy veel van zijn bekende nummers vastlegde. ’s Middags reden we door naar Lubbock in Texas, een stad met ongeveer 300.000 inwoners.
Naar Lubbock
Watertank in Littlefield langs autoweg
Bij de grens van Nieuw Mexico met Texas moest je de klok een uur vooruit zetten. We kwamen in een gebied dat helemaal plat was. “Don’t mess with Texas” stond meteen over de grens op een groot bord langs de snelweg aangegeven. Automobilisten werd beeldend aanbevolen hun radio enigszins in toom te houden: een auto op z’n kop met de tekst: “You can rock, but you can also roll”.
Onderweg van Clovis naar Lubbock naderden we Littlefield. Dat zag je aan een grote poster van zanger Waylon Jennings die er geboren was (op 15 juni 1937). Met de naam en het portret van een zanger zette het stadje zich op de kaart. Jennings begeleidde Buddy Holly op bas bij zijn laatste optreden, 2 februari 1959.
Bij aankomst in ons hotel in Lubbock werd meteen duidelijk dat we niet voor niets naar ‘de stad van Buddy Holly’ gekomen waren. Op de voorpagina van de Lubbock Avalanche-Journal in de lobby was te lezen: “Happy 75th, Buddy”. Nieuws over de festiviteiten die week was gebundeld onder de kop ‘Everyday’ - een song van Buddy, die gecovered was door onder anderen Don McLean, Deep Purple, Pearl Jam en een rol speelde in de film ‘Stand by me’ (1986). Delta Lloyd gebruikte ‘Everyday’ in een reclamespot. Enzovoort.
That’ll be the day
In de krant was die dag bovendien een interview opgenomen met Ramona en Gary Tollett. Zij hadden in het achtergrondkoortje gezongen bij ‘That’ll be the day’ (1957). Dat was indertijd voor Buddy de doorbraak. Het echtpaar vertelde aan een plaatselijke journalist dat ze de zanger in een winkel (Arnett-Benson Drug Store) hadden leren kennen. Omdat ze zo goed zongen had Holly hen gevraagd mee te gaan naar de opname van een demo. “Holly asked them to drive with him to the Norman Petty Studio in Clovis, N.M., and sing backup on a demonstration record”.
Gary en Ramona maakten een deal met de nog niet zo bekende artiest. Zij zouden gratis meezingen en Buddy zou daarna gratis gitaar spelen als de Tolletts hun eigen demo maakten. “Holly said yes and kept his promise”.
De studio van Petty lag langs een doorgaande weg. Omdat de opnameruimte onvoldoende geïsoleerd was moesten ze tot negen uur ’s avonds wachten. Vervolgens zette de technicus/eigenaar de opname-apparatuur in werking. “They devoted three hours to making an acceptable recording of the flip side song ‘Looking for someone to love’”. Bij ‘That’ll be the day’ ging het een stuk sneller. Na het drie keer gespeeld te hebben was Norman Petty tevreden.
“Nearly everyone in the room thought they had recorded a demo. They were fooled. Petty turned the recording into a master, and the song shot up the charts in no time”.
Ramona en Gary hadden na tientallen jaren iets recht te zetten. Iedereen hier en in het buitenland dacht dat de Crickets, drummer Jerry Allison, gitarist Niki Sullivan en Joe B. Mauldin op een akoestische bas, als koortje hun stemmen hadden ingedubd nadat Buddy solo gezongen had. Maar zo was het niet gegaan.
“Petty asked Gary Tollett, Ramona Tollett and Cricket Niki Sullivan to sing background vocals simultaneously while Holly played guitar and sang lead for ‘That’ll be the day’”. Ramona was er nog trots op. “She is most proud of being the only female to ever record with Buddy Holly at the same time on one track”.
Ramona en Gary Tollett
Naar het kerkhof van Lubbock
Nadat we in het hotel (Hampton Inn) ingecheckt waren, begaven we ons naar een plek die veelvuldig gefotografeerd is – het graf van de artiest – in de omgeving van een straat die naar Martin Luther King (1929-1968) vernoemd was.
Nog vóór de ingang van het kerkhof (sinds 1892) werd historische informatie gegeven: “The cemetery has held as many as four seperate burial grounds, segregated by race, faith and economic level”. Ook na hun dood bleven de mensen met een donkere huidskleur dus nog van die met een blanke huid gescheiden.
Slechts één inwoner werd met naam genoemd op het bord: “With more than 60,000 graves, the city of Lubbock Cemetery is one of the largest in Texas. Burials here represent a broad cross-section of the city’s history. Among those interred here is the noted rock and roll musician and songwriter Charles Hardin Holley (Buddy Holly)”.
Elders was een ‘historical marker’ geplaatst met daarop de tekst: “Buddy Holly died at age 22 in a plane crash near Clear Lake, Iowa on February 3, 1959. Fellow musicians Ritchie Valens and J.P. Richardson [Big Bopper] were also killed in the crash. The funeral was held in Tabernacle Baptist Church and he was buried in the City of Lubbock Cemetery on Saturday, February 7, 1959. Fans have traveled from up to ten thousand miles away to view Holly’s final resting place.
It is customary to place a guitar pick [plectrum] on the headstone so that the ‘music lives on’”.
Het graf van Buddy Holly (6 september 2011)
In 1988, 23 jaar eerder dan wij, ging Boudewijn Büch op bedevaart naar Lubbock. Vanzelfsprekend bezocht ook hij het graf. Op de televisie zag je een grote groene grasvlakte met nauwelijks graven. Samen met fanclub-voorzitter Bill Briggs luisterde hij (in de uitzending) eerst nog naar ‘That’ll be the day’. Met een emotionele stem zei Boudewijn op het kerkhof: “[Het graf van] z’n vader en hier is t’ie”. Vertederd betastte Büch de platte grafsteen. “It’s raining in my heart. Crying, waiting, hoping. Peggy Sue. Peggy Sue got married. Not fade away. That’ll be the day. It doesn’t matter anymore, het laatste nummer dat hij bij zijn leven heeft uitgebracht, in een georkestreerde versie met violen. It doesn’t matter any more, het doet er niet meer toe. Dat nummer stond op de Amerikaanse hitparade toen hij neerstortte, begin 1959.
De begrafenis is heel raar geweest. Hij was nog niet zo lang getrouwd geweest met Maria Elena, een Puerto-Ricaanse. Die was niet op zijn begrafenis geweest. Naar verluidt was ze ziek van verdriet.
Wat mij hier zo verbaast op dit kerkhof – het is meer opgevallen bij graven van rock & roll-helden – het lijkt wel of er nooit iemand komt. Het lijkt wel of de rock & roll-wereld hun helden niet bezoekt. Geen grote hoeveelheid met bloemen. Geen monument. Hij heeft dan nog een standbeeld [elders in de stad]. Ik heb zo’n beetje het idee van, een hele lange reis in m’n kop, dat ie volbracht is. Ik ben bij het graf van Buddy Holly geweest. Ik heb al z’n sporen gezien. En dan sta je hier op dit troosteloze kampement tussen een graansilo, een rangeerperron en elektriciteitspalen. Misschien is het ook wel beter zo”.
In het tv-programa zag je vervolgens een zwart-wit foto van een besneeuwd en winters tafereel met de restanten van het vliegtuigje en de bedekte stoffelijke overschotten, anno 3 februari 1959, van de omgekomen rockers. Met daarbij het geluid van ijskoude harde wind en de stem van een radiomroeper die het nieuws over de crash bekend maakte.
Bijzonder in de VS is dat je niet lopend naar een graf toegaat, maar ‘gewoon’ met de auto tot bij de betreffende pek. Een extra pijl wees nog eens naar de bescheiden grafsteen. In die tijd, las ik, mochten op deze plek van het kerkhof geen recht-opstaande stenen gebruikt worden. De ouders van Buddy en andere familieleden, en mensen met de naam Holley, lagen er ook begraven. Even verderop stond een grote naamloze stenen engel.
Bij het graf van de zanger zagen we kunstbloemen, twee rozenkransen, wat muntjes en enkele plectra. Evenals tijdens het bezoek van Büch waren waren ook wij de enige aanwezigen hier op dit moment.
Er was ook een Allison-grafsteen. Peggy Sue, van het liedje, was getrouwd met Jerry Allison, de drummer van de Crickets. Een vers graf dichtbij was dat van Bill Briggs, fanclubvoorzitter tijdens het bezoek van Büch in 1988. Hij lag voorlopig in een naamloos graf. De steen moest nog arriveren.
Later ontving ik een e-mail bericht uit Nederland. Op deze dag, 6 september 2011, was Jerry Voisin overleden. Hij was mijn collega bij Polydor. Daarna had ik hem jarenlang niet meer gezien totdat hij ineens weer opdook, dankzij Google. Ondanks zijn longziekte hadden we intensief contact. Jerry’s laatste e-mail (aan mij) was niet meer dan een paar dagen oud.
Reclamefolder van Lubbock (Texas), 2011
Wat me bezig hield was – hoe zou de hedendaagse jeugd het rock-idool ervaren? In een Italiaans restaurant die avond vroeg ik het aan de jongeman die ons bediende. “Ik heb wel eens van de Buddy Holly-straat gehoord”, reageerde hij. “Maar zelf heb ik hem nog niet ontmoet”. Wist hij dan niet wie Holly was en dat hij al lang overleden was?
Dat soort feiten was hem volkomen onbekend...
Er is er een jarig: Buddy Holly...
Op woensdag 7 september 2011 was een groot gedeelte van de voorpagina van de Lubbock Avalance-Journal in beslag genomen door een foto van Buddy Holly, gemaakt tijdens een optreden in de Ed Sullivan Show. Met daarbij opnieuw onder de kop ‘Everyday’ een opsomming van alle activiteiten. Holly werd ‘Lubbock’s most famous son’ genoemd en bij de foto was nog eens aangegeven dat de tv-presentator Buddy en zijn Crickets betitelde met ‘these youngsters from Texas’.
Lubbock Avalanche-Journal, voorpagina 7 september 2011
Op de voorpagina ook het verhaal van Kevin Magowan. Die had het initiatief genomen voor een Buddy Holly-ster op de Walk of Fame in Hollywood. Eigenlijk was het een schande dat het nog nooit zover gekomen was, meldde de krant. “When Kevin Magowan asked for permission to work to obtain a Hollywood Boulevard star for Buddy Holly, the late singer-songwriter’s widow had no reason to believe the petitioner.
Maria Elena Holly had lost count of the friends and strangers who told her Holy deserved a star on the Hollywood Walk of Fame. No one had to convince her of that. Twenty-five years after Holly and nine other recording artists became the inaugural class in Cleveland’s Rock and Roll Hall of Fame, only one didn’t have a star on the walk: Buddy Holly.
Although many pointed out the gap, nobody wanted to devote the time, energy or money necessary to make Holly’s star a reality. So when Magowan offered, Maria dared not hope”.
Magowan, een man uit de muziekindustrie, was in 2007 op pelgrimstocht gegaan, eerst naar de studio in Clovis en vervolgens Lubbock zelf. Hij bezocht alle plaatsen die met Buddy te maken hadden en nam telefonisch contact op met Maria Elena, Buddy’s weduwe. Een ster, hoorde hij, kreeg je niet zo maar. Om te beginnen moest er 25.000 dollar op tafel gelegd worden. Bovendien waren er aanbevelingsbrieven van vooraanstaande personen nodig.
Maria Elena, vermogend, wilde zelf niet meefinancieren. “I told Kevin that, for me to pay for Buddy’s star, would just look tacky. I wasn’t going to do it”.
Magowan zocht andere bronnen en die vond hij. Paul McCartney, muziekuitgeverij Peer en platenmaatschappij Universal. De ster kwam er. Op 7 september 2011 zou de onthulling plaats vinden. Samen met Ana Martinez van de Kamer van Koophandel in Hollywood wist hij drie sprekers te interesseren: Phil Everly, van de Everly Brothers, Peter Asher, platenproducer en helft van het duo Peter & Gordon, en Gary Busey die Buddy Holly gespeeld had in de ‘Buddy Holly Story’. Op deze dag zou het gebeuren, ver weg overigens van Lubbock. Een ster in Hollywood was een verjaardagscadeau voor de popartiest die 52 jaar eerder verongelukt was.
Ontmoeting met Peggy Sue Gerron
Er was nóg een ‘cadeau’ dat jaar. Kort voor zijn 75ste geboortedag was er een ‘tribute’-album uitgebracht met als titel ‘Rave On’. Hierop onder anderen ‘It’s so easy’ van Paul McCartney, ‘Dearest’ (Black Keys), ‘Not fade away’ (Florence and the Machine), ‘Raining in my heart’ (Graham Nash), ‘Words of love’ (Patti Smith) en ‘Peggy Sue’ (Lou Reed). Het album bereikte de tweede plaats op de ‘U.S. Top Rock Albums’ hitlijst van het blad Billboard.
Terwijl we ons in de ochtend van 7 september 2011 op weg begaven naar het luxueuze Buddy Holly-centrum in Lubbock luisterden we in de auto naar radiostation KDAV (AM 1590). In het programma van die dag stond Buddy centraal. De hele dag door werd Buddy Holly-muziek gedraaid.
KDAV was gevestigd op 1714 Buddy Holly Avenue. Er tegenover, op de Crickets Boulevard, bevond zich het Buddy Holly Center. Bovendien was er een pleintje waar een standbeeld van de artiest geplaatst was. Achter het monument waren de namen van mensen die in deze streek iets betekend hadden, zoals diverse leden van de Crickets, maar ook andere artiesten (Buddy Knox, Waylon Jennings, Mac Davis) en (voor mij) onbekende personen.
Onder druk van Maria Elena was het ‘plaza’ niet alleen naar de artiest maar ook naar haar zelf vernoemd. Als officiële weduwe, las je steeds, terroriseerde zij de stad die haar echtgenoot op de wereldkaart gezet had.
Peggy Sue schrijft haar e-mail adres op voor Harry (radiostation KDAV)
Op de straat bij de plaza en het radiostation waren in de straatstenen titels van de liedjes van Buddy Holly aangebracht, zoals ‘That’ll be the day’ en ‘Peggy Sue’. Een van de deejays van het radiostation was Peggy Sue Gerron, dé Peggy Sue (geb. 15 juni 1940).
Het radiostation, nog kleiner dan de studio van radio Veronica eertijds op de Zeedijk in Hilversum, leek van buiten gesloten, maar zeker op deze dag was dat niet het geval. De deur werd open gedaan en er kwam iemand naar buiten gelopen om ons binnen te laten. Het was een fan van Buddy die voor deze dag helemaal uit Engeland overgevlogen was. In de hal naast de studio waar live uitgezonden werd bevond zich een groepje liefhebbers, nagenoeg allemaal uit dat land. Een van hen, Dave Slater, was tevens zanger. Hij liet me zijn cd ‘Walking in Buddy’s Footsteps’ zien.
Vanuit de uitzending kwam Peggy Sue aangelopen. Ze wilde maar al te graag met alle bezoekers een praatje maken, samen poseren voor de camera en haar handtekening zetten. Of ik wilde of niet, ook ik moest met haar op de foto. Peggy Sue stond stil om goed in beeld te komen. Ze stelde voor haar e-mail adres in mijn exemplaar van haar recente boek (Whatever happened to Peggy Sue?) te zetten zodat we contact konden houden. Bovendien legde ze de datum vast en schreef erbij: “To Harry. Keep Rockin’”. Tijdens het gesprek bevestigde ze, wat ik gelezen had, dat Maria Elena er alles aan gedaan had om het verschijnen van het boek te verhinderen. Maar vergeefs. Bovendien vertelde ze dat ze aan een tweede boek werkte.
Enigszins tot mijn verbazing stelde ze dat de song ‘Peggy Sue’ niet eerder als ‘Cindy Lou’ geschreven was. Dat was een verzinsel. Pas veertien jaar later had haar ex, drummer Jerry Allison, dat verhaal (ten onrechte) de wereld ingebracht. Het voormalige echtpaar praatte nauwelijks meer met elkaar. “Ik wil wel met hem. maar hij niet met mij”, hoorde ik.
Dave Slater kwam erbij. Hij vroeg Peggy Sue of ze gehoord had dat hij een song aan haar had opgedragen. Toen Peggy Sue dat bevestigde was hij aardig in zijn nopjes. “That means a lot to me”, verkondigde de tribute-zanger.
Vanuit het Buddy Holly-centrum ‘verbinding’ met Hollywood
Aan de andere kant van de Buddy Holly Boulevard was het intussen redelijk druk geworden. De toegang was gratis. De stad was dan wel niet uitgelopen, en zeker de jeugd niet, er waren genoeg mensen om het theater van het centrum goed te vullen. De gemiddelde leeftijd lag hoog. Rond elf uur in de ochtend veegde een enthousiaste curator iedereen bij elkaar zodat ze de dvd met de documentaire, in 1987 gemaakt door uitgever Paul McCartney, voor een zo groot mogelijk aantal mensen kon vertonen.
Het programma van 80 minuten had ik thuis in stukjes van YouTube gedownload. In die tijd mocht een clip op die site niet langer dan tien minuten duren. Het gaf een apart gevoel de film over het levensverhaal op deze ‘heilige’ plek te bekijken. Een dag eerder waren we in de studio van Petty geweest en reden van Clovis hier naar Lubbock. De beelden van de studio en de route erheen, met zijn ja-knikkers en groene cirkels waren ons dus bekend. Vanuit onze recente ervaringen beleefde je de documentaire op een nieuwe manier. Vrijwel niemand liep weg tijdens de vertoning. Aan het einde klonk er applaus uit het publiek. Betty Goss, die met ons mee gekomen was, vertelde dat ze nooit geweten had dat Buddy Holly zo’n invloed op de ontwikkeling van de popmuziek gehad had.
In Amerikaanse musea is meestal veel meer te koop dan in Nederland, ook hier in Lubbock. Boeken, cd’s, dvd’s, t-shirts, Buddy Holly-brillen en wat al niet meer. Aan de wanden hingen volop foto’s, ook van zijn Engelse toernee in 1958. In het centrum was tevens een museum met bijzondere voorwerpen. Fotograferen was nadrukkelijk niet toegestaan. Van dat verbod trok niemand zich echter iets aan. Er waren tijdslijnen voor de geschiedenis van de popmuziek met tal van foto’s (Charlie Patton, Blind Lemon Jefferson, Bob Wills, Elvis Presley, Muddy Waters, Alan Freed e.v.a.) en natuurlijk van Buddy Holly zelf.
Ruim voor half twee verscheen de curator opnieuw ten tonele. Ze wees ons erop dat er over tien minuten een rechtstreekse verbinding met Hollywood tot stand gebrachrt zou worden. Zo zouden we ooggetuige zijn van de festiviteiten die op dat moment in Californië plaats vonden – de onthulling van ‘de ster’. Het theater was behangen met klassieke foto’s, neestal in zwart/wit, uit de geschiedenis van de popmuziek: Aretha Franklin (1968), Jerry Lee Lewis (1958), drummer Charlie Watts, Yoko Ono en John Lennon, Nick Cave, Willie Nelson en wie al niet meer. Opvallend vond ik dat de door Anton Corbijn (uit Nederland) gemaakte portretten in grote hoeveelheid aanwezig waren.
De kwaliteit van de verbinding met Los Angeles was zonder meer slecht. En dat in deze moderne tijd. Er was slechts één camera opgesteld. Die liet geen enkel detail zien. Het beeld (in Lubbock) stond regelmatig stil of viel zelfs helemaal weg. Het geluid was niet beter. Het kleine figuurtje van de machtige en rijke weduwe was nauwelijks te herkennen.
Iemand nam het woord en liet weten hoe belangrijk deze dag was in Hollywood. Er werd ook gesproken over de tribute-cd. Ik schreef het allemaal op in mijn notitieboekje. Het leek erop dat de aangekondigde personen, Gary Busey, Peter Asher en Phil Everly inderdaad aanwezig waren, maar te zien was het niet. Ik geloofde dat Asher zelfs nog het woord voerde. Aan het eind werd de ster onthuld door met de rode loper te schuiven. De belangrijkste personen gingen er bij staan of op hun knieën zitten voor de camera’s en de fotografen.
Maria Elena zei dat Buddy van boven toekeek. Het leek wel (zagen we later die dag in het gewone tv-nieuws) of ze een traan moest wegpinken. Een goeie actrice?
In Hollywood leek een flinke opkomst te zijn. Het ging er feestelijk aan toe aan de westkust. In Lubbock liepen heel wat mensen weg omdat de verbinding zo slecht was. Aan het begin van de ‘uitzending’ kostte het moeite een staanplaats met uitzicht te vinden. Aan het einde kon ik, als ik gewild had, rustig gaan zitten.
Van Peggy Sue hadden we gehoord dat Maria Elena Santiago later met een rijke olieman getrouwd was geweest en drie kinderen van hem had. Het huwelijk was in een scheiding uitgelopen. Peggy Sue had geen enkele positieve opmerking over haar te maken.
Wat deed Maria met al dat geld?
‘Hoarding’ was het antwoord van Peggy Sue (71), die na haar scheiding van drummer Jerry Allison ongetrouwd was gebleven. Jaloezie? In haar boek, dat ik later las, wekte ze de indruk dat Buddy haar wel zag zitten, misschien nog wel meer dan Maria Elena.
Op YouTube heb ik later op m’n gemak bekeken wat ik ter plekke had moeten missen.
Ontmoetingen op het feestje
Het gezelschap liep naar buiten, de zon tegemoet. Een groepje muzikanten, die elkaar die ochtend voor het eerst ontmoetten, speelde muziek van de jarige artiest. Ik hoorde onder andere ‘Not fade away’. Eén van de artiesten was uit Engeland overgekomen, een andere bleek nog een (verre?) neef van Buddy te zijn. Althans dat hoorde je zeggen. Een geestelijk gehandicapt meisje danste in vervoering op de muziek. Een hippie met een lange baard keek vanuit een rolstoel toe.
We waren zeker niet alleen op deze plek. Zelfs Larry en Travis Holley, de twee broers van Buddy, waren aanwezig. Een praatje maken was dus niet moeilijk. Maar veel hadden ze niet te zeggen. Het leek wel of Travis het op zijn leeftijd allemaal niet zo goed meer wist. “Mijn broer ik waren geloof ik ook in de documentaire [van 1987]”, vertelde hij me. “Maar ik kon het niet goed zien”.
Larry gaf commentaar op het boek van Peggy Sue. Hij was van mening dat zij haar rol in het levensverhaal van de zanger aanzienlijk overdreven had. Zo intiem waren ze nooit geweest. “She’s got a lot of fantasy”, met die woorden vatte hij het samen.
Boudewijn Büch met familie Holley (1988)
In 1988 was de moeder van de artiest nog in leven. Büch wist haar voor de camera te krijgen. Gisteren hadden we haar graf gezien. In zijn popboek (Rock & Roll, 1991) werkte Büch het interview uit. Moeder Holley zou onder meer gezegd hebben: “Vroeger zong ik zelf. Toen ik Buddy voor het eerst hoorde zingen vond ik het direct mooi. Ik merkte dat hij iets van mijn muzikaliteit had geërfd. Ik ben al zingende opgegroeid en heb heel vroeger enkele plaatopnamen gemaakt. Ik zong veel liedjes met mijn tweelingzuster.
Met een paar liedjes heb ik Buddy daadwerkelijk geholpen. ‘True love ways’ [later een hit voor Peter & Gordon] schreef ik voor het grootste gedeelte voor hem en ik hielp hem met ‘That’ll be the day’. Eigenlijk zijn er nog heel wat meer liedjes waarmee ik hem hielp. De meeste mensen weten dat niet. Maar ik ben te oud om mij dat allemaal nog precies te herinneren”.
Buddy’s moeder gaf een voorbeeld. “De Crickets speelden in huis, op Buddy’s slaapkamer. Ik deed het huishouden en dan hoorde ik hem zingen. Ik ging bijna nooit zijn kamer binnen. Ik kon de jongens toch wel horen spelen. Heel af en toe ging ik toch naar binnen en dan maakte ik een opmerking. Ik zei dan bijvoorbeeld dat Buddy een nummer iets te luid zong. De volgende dag hoorde ik hem ’t liedje dan zingen zoals ik het had voorgesteld”.
Echo, de eerste vriendin van Buddy
Echo McGuire, in haar hand foto van Buddy Holly met zichzelf (7 september 2011)
’s Middags was er een rondleiding door het museum. Diverse personen kwamen aan het woord. Eén ervan was Echo McGuire, de vriendin van Buddy in de beginperiode van zijn carrière. Echo maakte duidelijk dat Buddy er niet zeker van was dat hij als artiest zou slagen. Omdat hij behalve zingen ook goed kon tekenen hield hij een loopbaan in die hoek achter de hand. In het goed onderhouden Center waren een aantal tekeningen uitgestald.
Echo noemde Buddy ‘humble’.
“Maar hij was toch ook ambitieus”, onderbrak ik haar.
“Buddy was inderdaad niet iemand die in een hoekje ging zitten afwachten”, luidde haar antwoord. “Dat gold niet alleen voor hem maar ook voor andere artiesten uit de streek, zoals Roy Orbison”, wist ze. “Je moest er zelf veel aan doen”.
Echo ging regelmatig uit met Buddy. “Maar ook met [zijn muzikale partner] Bob Montgomery”, zei ze lachend. “In het weekend een avond met Buddy, een andere avond met Bob”.
Echo vertelde bovendien dat Buddy een paar keer in het voorprogramma van Elvis had opgetreden als die in Lubbock was. Ze hadden hem achter de coulissen samen ontmoet. Elvis kuste nogal wat meisjes, maar Echo had er geen behoefte aan door die rocker gezoend te worden. Dat vond men maar vreemd. “Ik was de vrouw”, zei ze trots, “die Elvis afwees toen hij mij wilde kussen”.
Tekening gemaakt door Buddy Holly (Buddy Holly Center Lubbock)
Peggy Sue, de vriendin van Buddy’s boezemvriend Jerry Allison, maakte Echo mee. In een interview met Dick Edwards vertelde ze: “Echo McGuire didn’t give a particular music preference. I know that her church did not allow any instruments and she did not dance. Buddy took her to his senior prom but they did not dance.
Echo was a very nice girl, and very good looking. That, of course, attracted him. Also, there was parental approval because their parents were already acquainted. She was about the same size as Buddy’s mother and had dark, curly poodle-style hair, as I recall. What I remember is her dark hair framing her face. She was a pretty girl. I always thought it was interesting that Maria Elena reminded me of Echo. We did become friends and were out socially on double dates two or three times, until she broke up with Buddy”.
Later op de middag sprak ik Echo en haar man, Ron Griffths, nog even. Ze hadden christelijke boeken en platen in de verkoop. Vanuit haar christelijke achtergrond en de school waar ze op zat, mocht er inderdaad niet gedanst worden. “Maar we hadden wel banketten en mooie kleding, met petticoats!”
Tijdens de rondleiding kwam natuurlijk ook de bril van Buddy Holly ter sprake. Ik moest denken aan een artikel dat journalist Pim Oets, zelf met bril, over Buddy Holly in zijn boek Popsmuk geschreven had. “Een lange, wat slungelige knaap was hij op de eerste foto die ik van hem zag, van z’n sportjasje waren de bovenste twee knopen dicht, hij had een wit overhemd aan, hij grijnsde op weerloze wijze en ’t meest verbijsterde me nog die grote, zwarte uilebril onder het wat krullende, nauwelijks gevetkuifde haaar.
Hij heeft op onherstelbare wijze m’n leven beïnvloed. Nooit heb ik hem gezien of gesproken. Hij was al drie jaar dood toen ik met hem kennis maakte via het singletje ‘Peggy Sue’ dat mijn vriend die achtermiddag draaide.
Op de HBS kwam Buddy in de klas van Bob Montgomery, en van toen af wierp hij zich op de muziek. Met Bob vormde hij een duo en het tweetal ging zingen in de Lubbockse cafés, op schoolfeestjes en familiepartijtjes. Een grote dag in het leven van Buddy en Bob was toen ze voor het eerst een radioprogramma mochten vullen voor het plaatselijke radiostation KDAV.
Buddy had het lef op te treden met een bril in dat glamour-tijdperk van Elvis Presley, Pat Boone, Paul Anka en de Everly Brothers”.
In Lubbock was te horen en te lezen dat Buddy zijn bril niet vrijwillig droeg. Zonder bril zag hij niet veel. Maar de contactlenzen waren in de jaren vijftig zo primitief dat hij ze niet langer dan een kwartier in kon hebben. En als hij een lens verloor tijdens een optreden was dat echt een ramp. Vandaar maar die bril. In een vitrine lag de bril die Buddy droeg op de ‘day the music died’. Die had jarenlang op het kantoor van een sheriff in Iowa gelegen.
Verjaardagstaart
Even voor vier uur in de middag werd een mega-verjaardagstaart aangesneden. In het midden een rode ster met de naam Buddy Holly erop. Links het getal zeven in het wit, rechts vijf, ook wit van een zoetige crème. Alle bezoekers werden op een flink stuk getracteerd. En niet voor niets. Buddy Holly was op deze dag, 75 jaar geleden, in Lubbock, Texas, geboren. Iedereen zong "Happy birthday, Buddy Holly"!
Harry Knipschild
11 oktober 2013
Clips
* Poco, Rose of Cimarron, 1976
* Paul McCartney, Words of love (Buddy Holly)
* BBC-documentaire over Buddy Holly, uit 1987
* De wereld van Boudewijn Büch, over Buddy Holly, 1988
* Het boek van Peggy Sue Gerron, 2008
* Dave Slater, I was hooked, 2011
* Florence and the Machine, Not Fade Away, 2011
* Een ster voor Buddy Holly, Walk of Fame, Hollywood, 7 september 2011
* Een fan van Buddy Holly, Lubbock, 7 september 2011
* Interview met Ron Griffiths en Echo McGuire, 7 september 2011
Literatuur
Pim Oets, Popsmuk, uitgeverij Born, 1972
Boudewijn Büch, Rock & Roll. Een persoonlijke geschiedschrijving, Amsterdam 1991
Larry Lehmer, The day the music died. The last tour of Buddy Holly, the Big Bopper and Ritchie Valens, New York 2004 (1997)
Dick Stewart, ‘Up close with Peggy Sue Gerron. The real Peggy Sue’, Lance Monthly, website Music Dish, 4 juli 2004
Peggy Sue Gerron, Glenda Cameron, Whatever happened to Peggy Sue, Oklahoma City 2008
William Kerns, ‘Happy 75th, Buddy. Tolletts add to local fun on Holly’s birthday’, Lubbock Avalanche-Journal, 6 september 2011
William Kerns, ‘Happy 75th Birthday, Buddy. Kavin Magowan. A star trek’, Lubbock Avalanche-Journal, 7 september 2011
Sherri Cruz, ‘Happy 75th Birthay. Buddy. That’ll be a day that won’t fade away’, Lubbock Avalanche-Journal, 8 september 2011
- Raadplegingen: 26451