541 - Dureco 20 jaar in 1972

 

 

Kranten en tijdschriften ontlenen een belangrijk deel van hun inkomsten aan advertenties. Dat doen ze vaak door het organiseren van zogenaamde specials: een aantal redactionele pagina’s gewijd aan één onderwerp, maar dan voorzien van een grote hoeveelheid advertenties van belanghebbenden. De redactionele pagina’s hebben meestal geen kritische toon. Sommige artikelen worden dan ook ‘advertorials’ genoemd. Het draait om de verhoging van de omzet.

 

Op 2 december 1972, 52 jaar geleden, stonden de Temptations in het Amerikaanse vakblad Billboard op één genoteerd met hun single ‘Papa was a Rolling Stone’, vóór ‘I am woman’ van Helen Reddy en ‘I can see clearly now’ van Johnny Nash. Bij de albums vonden we Cat Stevens aan de top met ‘Catch Bull at Four’, gevolgd door ‘All Directions’ van weer de Temptations en ‘Close to the Edge’ van de Britse groep Yes.

    Artikelen waren er die week over de all-star uitvoering van de Who-opera ‘Tommy’, de solo-activiteiten van ex-Beatles Paul McCartney en Ringo Starr, de activiteiten van muziekuitgeverij Chappell, het in vaste dienst nemen van free lance producers door platenmaatschappij Warner Brothers en de overeenkomst die Larry Uttal (Bell Records) gesloten had met de befaamde producer Snuff Garrett.

    En dan ineens 20 volle pagina’s gewijd aan het 20-jarig bestaan van de Nederlandse platenmaatschappij Dureco (Dutch Record Company), gevestigd op een bedrijventerrein in Weesp (met een promotie-kantoortje in Hilversum). Meer dan de helft van die pagina’s bestond uit advertenties. Goed voor de omzet van Billboard dus. Het blad telde die week in totaal 76 pagina’s.

    Dureco nam die week meer dan een kwart van het totale aantal bladzijden in. Dat vond ik bijzonder genoeg om er een artikel aan te wijden.

 

 

Weesp

 

Duidelijk werd gemaakt dat Dureco, ‘a really Dutch company’, onder leiding van Rob Aardse, geen Nederlands bedrijf was. Het functioneerde als onderdeel van het Belgische Fonior (directeur Eddy Palmans) en Sofrason, waar de Belg E.W. Pelgrims de Bigard de scepter zwaaide.

 

Het betrekkelijk kleine Dureco had maar liefst honderd mensen in dienst, vooral ook omdat er in het pand op de Pampuslaan 45 een eigen perserij in gang gezet was. Een moderne grote opnamestudio, die onder leiding van Dick Bakker opgezet werd en een muziekuitgeverij, Bospel, onder leiding van Marc de Raaff, hoorden eveneens bij Dureco.

    In Hilversum – stad van radio en televisie – waren vijf personen actief in een eigen promotiekantoor, voorzien van een telexmachine en een bar met naar eigen zeggen slechts ‘soft drinks’.

 

Successen van Dureco

 

De aandacht voor Dureco was niet helemaal toevallig. Het bedrijf speelde in die jaren een opvallende rol in de platenindustrie. In een van de (betaalde) advertorials werd het internationale succes van Shocking Blue belicht. “Top Dureco group Shocking Blue was the first Dutch act to reach the No. 1 spot on Billboard’s Hot 100. They did it with their world-wide hit ‘Venus’, which sold a total of 7.5 million records. Jerry Ross picked up the record while on a visit to Europe and he set up a special company [Colossus] to sell the disk in the USA.

    De hoge positie in de VS had tevens effect op de thuismarkt en elders. “The success in the States reactivated the single in Europe and created a surge of interest in other world markets. The record climbed back to no. 3 in the Dutch charts – and by this time the group’s follow-up single, ‘Mighty Joe’, was already at no. 1. ‘Venus’ also made the top 20 in the UK – quite an achievement considering how difficult it is for a continental group to break in Britain”.

 

‘Venus’ had Nederland bovendien internationaal op de kaart gezet. “The remarkable international success of Shocking Blue has paved the way to international success for many other Dutch groups like Tee-Set, George Baker, and several others, and has drawn the world’s attention to the high artistic potential of Dutch talent in the world of musical entertainment”.

    Niet veel later zouden groepen als Golden Earring, Focus en Pussycat inderdaad ook elders hoge ogen gooien. ‘Mississippi’ van Pussycat was de eerste Nederlandse productie (van Eddie Hilberts) die in Engeland op 1 zou komen.

 

 

advertentie Shocking Blue

 

 

Dureco had nóg een troef in handen. In de advertorial ‘The Pierre Kartner Story’ werd het uitgelegd aan de lezers van het Amerikaanse Billboard. “In the last two years Dureco chalked up 112 hit records – and more than 40 of these have been produced by 38-year-old Pierre Kartner, the man who discovered such top acts as Corry [Konings], Hanny & de Rekels, the Brouwer Brothers, Jacques Herb and De Makkers, and who writes material for them”.

    Kartner werd geprezen om zijn inzet. Bovendien voelde hij aan wat de ‘zwijgende meerderheid’ mooie muziek vond. “Kartner is an immensely hard worker and perfectionist who is never satisfied with anything less than the best. He has a finely developed feeling for the musical susceptibilities of the Dutch public and is adept at producing melodies and lyrics which find an immediate acceptance among Dutch lovers of easy-to-listen-to sentimental music”.

 

Ook buiten de platen-studio was Kartner in de weer. “With his roster of Dutch talent, Kartner has created the highly successful television productions called the Vader Abraham Shows. They are presented in large halls before audiences of 2,000 or more people, and they feature mainly Dureco artists”. Met dat gezelschap trok de artiest bovendien door het land. “All the shows have been sell-outs”.

    Het resultaat was navenant: “Kartner has received gold and platinum disks for almost all of the records he has produced”.

    Successen als het ‘Smurfenlied’, ‘Kleine café aan de haven’ en, heden ten dage, ‘Engelbewaarder’, moesten nog komen.

 

Pierre Kartner in Billboard (1972)

 

Een stukje geschiedenis

 

In de Dureco-special werd kort teruggekeken naar het begin van het bedrijf in 1952. Dat was toen nog in handen van Ton en Wim Brandsteder, die opereerden vanuit de Beursstraat in Amsterdam. De broers hadden de naam ‘Dureco’ bedacht en later Inelco opgezet. Anno 1972 was Inelco’s Wim Brandsteder complimenteus over de aanpak van Dureco’s bedrijfsleider Rob Aardse in de Weesper vestiging. “The success of Dureco with its Dutch repertoire is an illustration of just what can be achieved by skill, hard work and creativity”, liet hij optekenen.

    Over de geschiedenis van het bedrijf werd afgedrukt: “When Dureco first started operations in November 1952, it was a time when records were spinning at 78 rpm and the people in Holland weren’t buying too many of them. Industry turnover in those days was between four and five million dollars a year.

    It has won many a tough fight to stay in business at certain times of its history, but also because it has evolved with such vigor and vitality that it now has a ten per cent share of the total Dutch market”.

    Terecht werd erop gewezen dat Dureco eens de distributeur was geweest van de Amerikaanse platenmaatschappij RCA. Die was nu in handen van Inelco, het Brandsteder-bedrijf. Ook de distributie van het Franse Barclay droeg substantieel bij aan de omzet.

 

Johnny Hoes

 

Collega Telstar, het bedrijf van Johnny Hoes, was een geval apart. Dureco had jarenlang gedraaid op de producties van Hoes. Die uitte zich eveneens vol bewondering. Hoes was in eerste instantie teleurgesteld weggelopen bij marktleider Phonogram omdat hij daar naar eigen zeggen denigrerend behandeld zou zijn.

    Maar in 1968 was hij in Weert (L) met Telstar een eigen bedrijf begonnen en vertrok bij Dureco met al zijn platen en artiesten.

    Hoes: “When I started my own sales organization, it must have been a big disappointment to Dureco. But they were able to make up for this by discovering new talent and using some of my techniques to develop a successful repertoire. And as both of our companies are primarily active in the field of Dutch talent, I am glad to see Dureco joining us in helping to advance the cause of Dutch artists”.

 

Dureco was de crisis – het vertrek van Telstar – inderdaad te boven gekomen. “It was in 1970 that Dureco moved from its small offices in Beursstraat in the heart of old Amsterdam to bigger premises in the city. Within two years, however, it had outgrown this location and this year it moved again to its present headquarters in Weesp, near Amsterdam, where it employs around 100 people”.

 

Dureco in Weesp

 

Andere artiesten

 

Met de successen van Shocking Blue en Pierre Kartner was Dureco nog lang niet tevreden. Nieuwe artiesten moesten voor additionele omzet zorgen. Een van hen was Oscar Harris. In Billboard kon je lezen: “Oscar Harris and the Twinkle Stars are a ten-strong vocal and instrumental group from Surinam in the West Indies. They settled in Amsterdam several years ago and in 1968 they joined the Dureco label and made their debut with ‘Clap Hands For Babies’.

    After their initial success they recorded many more songs, most of them written by Oscar Harris and Frank Smith, the musical leader of the group”. De platen van Oscar Harris (‘Try A Little Love’  en ‘Soldier’s Prayer’ waren het meest bekend) waren al in veel landen op de markt gebracht. De totale verkoop zou een half miljoen stuks bedragen hebben.

    In 1980 brak Oscar Harris opnieuw helemaal door, deze keer met ‘Song for the children’. Die single verscheen echter bij een andere maatschappij: Ariola (onderdeel van Bertelsmann).

 

Dureco had tevens vertrouwen in een overeenkomst met Robbie Dale, in het verleden diskjockey bij de Britse zeezender Caroline en min of meer bevriend met John Lennon. Met die achtergrond had Dale eigen producties in Europa kunnen verkopen. In Nederland had hij een wekelijks radioprogramma bij de TROS. Billboard: “Robbie Dale was responsible for the deal between Steve Rowland (Family Dogg) and Dureco, which was recently concluded. The first single ‘Sweet America’ was recently released in Holland and was hit-tipped by Radio Veronica”.

    Hoge verwachtingen had Dureco bovendien in de toekomst van de groep Think Tank. “The production is in the hands of Frans Peters – who also produces Cherrie Vangelder-Smith, the Specials and Zingara). Records by the group have been sold up to now in the USA, Scandinavia and Japan”.

    Het promotiekantoor van Dureco was gevestigd in de Hilversumse studio van Frans Peters, die samen met Jacques Hetsen (manager BZN), Charlie Ritton (muziekuitgever bij Radio Veronica) en de Haagse organisatie van Paul Acket de belangen van Think Tank behartigde.

 

Op papier zag het er allemaal goed uit voor deze aanpak. De werkelijkheid bleek een stuk weerbarstiger te zijn.

 

Eigen koers

 

In een andere advertorial (betaalde redactie dus!) benadrukte een niet bij naam genoemde redacteur van Billboard dat Dureco de CCGC (Commissie Collectieve Grammofoonplaten Campagne) verlaten had. Aan de lezers werd uitgelegd: “The CCGC is the Dutch record industry’s promotion organization which is financed by its member record companies and which initiates collective campaigns to stimulate record sales”.

    De muziekindustrie – met grote platenmaatschappijen als Phonogram, Polydor, Bovema, Inelco en CBS-Artone – investeerde een gedeelte van de omzet in een campagne om de verkoop van grammofoonplaten (en voorbespeelde musicasettes) in zijn algemeenheid te stimuleren.

 

Voor Dureco hoefde dat niet meer, liet Rob Aardse afdrukken: “Roughly 50 per cent of the total turnover of the Dutch record industry comes from local productions and since the CCGC draws its finance from the record companies on the basis of their respective turnover, it seems right that it should devote 50 per cent of its budget to promoting local productions”.

    Omdat zulks niet het geval was, had Dureco zich teruggetrokken, zo bracht Aardse in elk geval naar buiten. “It uses most of its money to promote foreign artists, indirectly, to finance foreign copyright owners. I cannot agree that our money should be used to pave a way for a one-way traffic to get promotion in Holland”.

    Aardse verwees naar de veel-bekeken Grand Gala du Disque tv-uitzendingen, die uit het budget van de CCGC betaald werden. “The CCGC’s Grand Galas have always been showcases for foreign talent. They are excellent events in themselves and represent good promotion for certain artists; but they definitely do not support and promote Dutch talent and Dutch music”.

 

Piet Beishuizen, CCGC-directeur, mocht een antwoord formuleren. Hij sprak de hoop uit dat Dureco zich te zijner tijd weer bij de collectieve organisatie zou aansluiten. “We admire the intelligent way in which Dureco product is marketed and we very much hope that our differences can one day be resolved”.

    Door afstand te nemen van de CCGC voerde Dureco een aardige besparing uit, terwijl het bedrijf toch wel mee kon profiteren van de door de CCGC gevoerde collectieve campagnes.

    Johnny Hoes (Telstar) was het helemaal eens met Dureco. “I sometimes have the feeling, that a prophet is never honored in his own country”.

 

De afstand die zowel Dureco als Telstar namen van de collectieve campagnes was niet uitsluitend een Nederlands fenomeen. Platenmaatschappij Motown deed bijvoorbeeld niet mee in Amerika, waar de RIAA (Record Industry Association of America) een soortgelijke rol speelde. Bestsellers van Motown (goud, platina) werden dan ook niet van het officiële RIAA-zegel voorzien.

 

Internationale artiesten bij Dureco

 

Dureco gaf dan wel hoog op van de aandacht voor het nationale repertoire, het bedrijf draaide voor een belangrijk gedeelte op de verkoop van buitenlandse muziek. Mede door het succes van Shocking Blue had Rob Aardse ‘wederzijdse’ contracten kunnen afsluiten met platenmaatschappijen in de wereld, soms onderdeel van de gevestigde concerns (Polydor bijvoorbeeld), maar meestal bedrijven die evenals Dureco een onafhankelijke koers probeerden te varen. In de advertorial ‘Dureco around the world’ werden ze onder de loupe genomen. Heel wat van die bedrijven plaatsten een advertentie in de special van Dureco.

    Zo had Dureco de rechten verworven van het repertoire van de Merrymen, bekend van de ondeugende hit ‘Big Bamboo’. “The Merrymen from the Caribbean territory of Barbados are extremely well-known in their own country and have also made a big impact in Holland and Canada. Dureco has issued about ten albums by the group in the Dutch market and has world rights to the group’s product with the exception of the Canadian and Caribbean territories.

    Om de wederzijdse banden aan te geven: “Conversely, the Merrymen have the exclusive right for the Caribbean market to the Oscar Harris repertoire and ‘Soldier’s Prayer’ was no. 1 in Barbados, Trinidad and Jamaica”.

    In de special vond je lange lijsten van wederzijdse contracten die Dureco tot stand had gebracht met bedrijven en bedrijfjes in grote landen als Frankrijk, Engeland en Italië. 

    In het kort kon je lezen: “Dureco has contracts with Roba [Rolf Baierle], Bellaphon and Polydor Hamburg (for the Shocking Blue catalog). Polydor, in fact, has world rights for Shocking Blue material outside the USA, Holland and some other European countries.

 

Shocking Blue is represented in Greece by Minos Matsas which is also distributing Oscar Harris product.

    Saar has the rights in Italy to Think Tank and Shocking Blue product. And Saar’s recording of ‘Flash’ by the Duke of Burlington was a hit in Holland when released by Dureco. Dureco has acquired Dutch rights of the Joker label and also had a hit from Carisch of Milan with Peppino di Capri”.

Het is ondoenlijk om al die contacten hier op te sommen. Dureco had een wereldwijd netwerk. Er waren contracten met bedrijven in Japan, Mexico, Nieuw-Zeeland, Portugal, Scandinavië, Singapore, Zuid-Afrika, Spanje, Turkije en Venezuela.

    Het internationaal repertoire dat Dureco de laatste paar jaar in Nederland aan de man had gebracht bestond uit bijvoorbeeld ‘Three o’clock Flamingo Street’ (David McWilliams, Major Minor), ‘Do It’ (Neil Diamond, Bang), ‘Spanish Rose’ (Van Morrison, Bang), ‘Loop Di Love’ (J. Bastos, Bellaphon), ‘Mamy Blue’ (PopTops, Alain Milhaud), ‘Sleepy Shores’ (Johnny Pearson, Penny Farthing) en Taka Takata’ (Paco Paco, Biram).

 

Rob Aardse

 

Rob Aardse in Billboard (1972)

 

In een aparte advertorial mocht Rob Aardse, de bedrijfsleider, zijn eigen filosofie verhalen. “Commercially speaking, local repertoire has a greater potential than all other repertoire. If one compares Dutch sales of the Beatles’ albums and the Rolling Stones’ repertoire with, for instance, sales of De Rekels and John Woodhouse, the local artists come out on top.

    In my opinion it makes good commercial sense to find out just what is the musical taste of the public and then make your first responsibility the job of catering for this taste. At the same time you can sell repertoire of external origin as and when you can. I believe the collective promotion for records carried out in Holland has been wrongly based.

    Radio, television, newspapers and weekly magazines have all paid far too much attention to imported musical material. This naturally has created a demand and boosted turnover; but it has also created the inconvenience of importing or pressing a large number of titles and selling relatively few copies of each title.

    The great mass of the public with disposable income available for record buying will not be reached by Tony Bennett, Frank Sinatra, Brahms and Beethoven. This public wants to listen to songs in its mother tongue, with straight-to-the-heart melodies and lyrics.

    It is this vast section of the public that Dureco has catered to and – at the same time – the company has also been able, strangely enough, to open up the market for certain kinds of product from abroad”.

 

***

 

Omdat Dureco (openlijk) betaalde voor de redactionele inhoud van Billboard, werd de positie van het bedrijf mijns inziens rooskleurig belicht. Een marktaandeel van tien procent in Nederland was wel behoorlijk overdreven. Dat deed niets af aan de knappe prestatie van Rob Aardse c.s. in die tijd.

 

De special in het Amerikaanse vakblad gaf hoe dan ook een mooi inkijkje in hoe zo’n muziekbedrijf een halve eeuw geleden functioneerde.

    Rob Aardse, lijkt, was in elk geval tevreden over de special. Toen hij in Nederland de leiding kreeg over muziekbedrijf Fleet (met onder andere Boney M.), liet hij zichzelf op 7 januari 1978 door Billboard opnieuw in het zonnetje zetten.

 

Harry Knipschild

4 november 2024