61 - Op jacht naar talent
Talentenjachten op televisie trekken veel kijkers. Ben Saunders (27) werd eind 2010 al een ‘ster’ nog voor hij in de finale van het programma ‘The Voice of Holland’ (RTL-tv) als eerste eindigde. Toen hij in een van de voorrondes het nummer ‘If you don’t know me by now’ (Harold Melvin, 1972, Simply Red, 1989) zong, bereikte hij onmiddellijk de bovenste plaats van de Nederlandse hitparade (dankzij een groot aantal ‘downloads’).
De hoge klassering tijdens de eindronde had zelfs een officiële huldiging in zijn woonplaats Hoorn tot resultaat. Samen met zijn broer Dean (30) die de meeste stemmen kreeg tijdens de finale van de talentenjacht ‘Popstars’ (SBS-tv). Burgemeester Onno van Veldhuizen noemde de broers afgelopen week ‘geweldige ambassadeurs voor de stad. Met hun talent spreken zij een groot publiek aan’, aldus de NOS. Ligt er een grote toekomst in het verschiet voor de twee broers?
Rolf ten Kate (1974)
In augustus 1966, 45 jaar geleden, ging het anders. In die tijd was er nog geen commerciële televisie. Platenmaatschappij Phonogram, een dochter van Philips, ging zelf op zoek naar talent. Dat was hard nodig, legde Rolf ten Kate uit. De publiciteitsman van de platenmaatschappij vertelde aan een verslaggever van de Nieuwe Leidsche Courant: “De jachten zijn een noodzaak. Er is fris bloed nodig in de showwereld. Een sterretje verdwijnt dikwijls weer snel. En dan moeten er nieuwe komen om opengevallen plaatsen in te nemen”.
Ten Kate was een oude rot in het vak. Hij sprak uit ervaring. “Dit is het achtste jaar dat de talentenjacht wordt gehouden (met ingang van 2 september 1966 vrijwel elke vrijdagavond tot en met 10 maart 1967 in Carlton, Eindhoven). Het aantal deelnemers(sters) is nog ieder jaar gestegen. Vorig jaar waren het er 250. Dikwijls komen er toppers uit naar voren. Anneke Grönloh en Trea Dobbs zijn een paar van de bekende: zij werden hier ontdekt. Elk jaar is er tenminste één bij, die doordringt tot de top”. Grönloh en Dobbs waren van de hitlijsten verdwenen en moesten vervangen worden door nieuw tienertalent.
Annet Hesterman, een ontdekking van Phonogram
Phonogram maakte van de gelegenheid gebruik om de drie besten van het afgelopen ‘jacht’-seizoen nog eens te presenteren. Dat waren Elly Nieman, Annet Hesterman en Armand. De langharige al twintig jaar oude Armand (Herman van Loenhout) viel nogal uit de toon te midden van al die jonge zangeresjes. Aan de journalist liet hij weten: “Elke dag ben ik kwaad. Om alles. Om de kleinzieligheid van ouders, de overheersing van het kapitaal, de elite, die er een eigen rechtspraak op na houdt, de huichelachtigheid van de jeugd”.
Armand, die wat later scoorde met ‘Ben ik te min’ en ‘Blommenkinders’ was misschien een dwarsligger. Annet niet. Evenals veel andere (potentiële) idolen was ze in Indië geboren. Ze paste dus helemaal in het rijtje van Lydia (‘Send me the pillow’), Blue Diamonds (‘Ramona’), Padre Twins (‘Roses are red’), Anneke Grönloh (‘Soerabaya’), en zelfs Boudewijn de Groot (‘Welterusten mijnheer de president’).
Annet Hesterman was slechts zestien jaar oud. Ze kwam in Makassar op het eiland Celebes ter wereld. Het ‘springerige, jolige en ravenzwarte’ meisje deed er alles aan om het voor Phonogram en zichzelf te maken. Ze had al gitaarlessen genomen. “In september neem ik ook zangles en daarnaast ga ik goed leren dansen. Daardoor krijg je meer flair als je optreedt”.
Hesterman was dus niet geselecteerd om wat ze kon, maar om wat ze in de toekomst wellicht zou kunnen. Ze had al een single mogen opnamen. Dat was de Nederlandse versie van ‘These boots are made for walking’. Het platenkopend publiek was echter gevallen voor de originele versie van Nancy Sinatra, geproduceerd door Lee Hazlewood. De cover van het meisje uit Nieuwendijk had het niet gemaakt. In Carlton maakte Phonogram, de grootste platenmaatschappij van Nederland, echter duidelijk dat Annet Hesterman een belangrijke ontdekking voor het bedrijf was. Nederland zou nog veel van haar te horen krijgen…
Margie Ball, een ontdekking van Artone
Margie Ball in de klas
Artone was in die tijd een middelgrote platenmaatschappij. Eigen ‘jachten’ organiseerde de onderneming niet, maar de zoektocht naar nieuw talent stond hoog op de agenda. Het bedrijf had Hans Blomsma als ‘talentscout’ in vaste dienst. In 1965 schoot Artone pardoes raak met een tienerzangeresje. Margie Ball, geboren in Bandoeng op Java, meldde het Leidsch Dagblad op 15 november, was zeventien jaar, met Javaans, Nederlands en Arabisch bloed. “Ze is de dochter van een adjudant-vlieger bij de luchtmacht, woonachtig in Voorschoten en sinds een jaar een tienerzangeresje met een opmerkelijk en snel succes. Ze heeft een eigenaardig stemgeluid met onder andere als vreemd effect een soort beefklank”.
Margie zat nog op school, het Sint Bonaventura-college in Leiden. Om het nieuwe tieneridool te kunnen spreken moest de journalist dan ook wachten totdat de lessen afgelopen waren. Margie was door haar Engelse leraar op school ontdekt. “Deze tipte zijn collega Nederlands Th. M. Joosten, een man die veel van het tienerwezen weet, en liet Margie voorzingen in het natuurkundelokaal. De heer Joosten was zeer onder de indruk. ‘Het was een wonderbaarlijke ontdekking. Een geweldige persoonlijkheid’”.
De leraar liet een bandje met liedjes, gezongen door Margie Ball, aan mensen van Artone horen. “Ze zagen er wel wat in, maar dan moesten het wel andere liedjes worden. Dat van mij was niet commercieel genoeg”, vertelde het tienermeisje. Muziekuitgever Joop Portengen schreef ‘Goodbye to love’ voor haar. “Margie kwam dagelijks met korte tussenpozen op radio Veronica en ze werd door Willem Duys in zijn ‘Vuist’ aan de kijkers gepresenteerd. Het werd een hit”, konden de inwoners van Leiden en omstreken in hun dagblad lezen.
‘Opmerkelijk en snel succes’ was de kop van het artikel. Maar Margie Ball zat nog op de middelbare school. In 1966 zou ze voor het eindexamen HBS-A moeten opgaan. En tegelijk ging ze als tieneridool door het leven. Tijdens de lessen droeg ze een paardenstaart, maar als ze optrad een grote lok schuin over haar voorhoofd tot op de schouders. “Margie poseert voor de fotograaf, met een zakagenda in de hand, waarop staat: ‘Stop een aap in uw mouw’, op het ogenblik een populaire kreet op school. Voor de ramen van het schoolplein verdringen zich tientallen kleine jongetjes. Margie: ‘Dat zijn m’n grootste fans, eerste en tweede klassertjes. Een heleboel van die ventjes hebben m’n plaatjes gekocht en als ze wat over me gelezen hebben, komen ze trots de stukjes laten zien. Het gebeurt ook wel eens, dat ze me de groeten komen doen van een jongen, maar dat is iedere dag een ander en ik ken ze niet eens’”.
Het interview met het nieuwe idool duurde niet lang. “Margie zegt dat ze niet zoveel tijd meer heeft, want ze moet nog een jurk kopen in Leiden. Ben je zo rijk? vragen wij. ‘Ja, ik heb wel aardig wat, maar ik spaar veel’. Waarvoor? ‘Ik weet het niet, zo maar sparen’.
Maar voordat ze weggaat moeten we natuurlijk nog iets weten over een voor de hand liggend onderwerp: de liefde. Ze begint te lachen. Enige weken heeft een pas opgericht en nogal kinderachtig Haags schandaalblad gesuggereerd dat ze iets te maken zou hebben met een disc-jockey van Veronica [Jan van Veen].
‘Dat is allemaal zo’n onzin’, zegt Margie. ‘Ik ben nog zo jong. Ik geloof dat ik op zulke dingen nog jaren moet wachten. Ik wil wel trouwen, later, en kinderen krijgen. Dat weet ik zeker. En dan wil ik ook geen zangeres meer zijn. Ik wil het later net zo hebben als het nu is bij ons thuis. Ik wil het net zo doen als mijn moeder’”.
Niemand besefte het nog in 1965. ‘Goodbye to love’ was de enige plaat van Margie Ball die ooit in de Nederlandse hitparade verscheen. Alle volgende singles flopten. Maar de carrière van het zangeresje leek steeds beter te lopen. Ze trad op in het tv-programma van Corry Brokken, met het Engelse idool Dave Berry bij het circus van Toni Boltini in Soesterberg (januari 1966), met de achttienjarige zanger Eddy Jones (Eddy Becker, een andere Artone-artiest) in het Oegstgeestse Patronaatsgebouw (maart 1966). Ze maakte zelfs een korte toernee door België met zaaloptredens in Antwerpen en Roeselare en een opname voor de BRT. En dat allemaal in het jaar dat ze eindexamen moest doen.
De pers was enthousiast. De Nieuwe Leidsche Courant verkondigde op 5 mei 1966: “Het zangeresje Margie Ball gaat een stralende toekomst tegemoet. Haar meeste fans telt zij nog onder haar leeftijdgenoten, maar over een paar jaar zal zij ongetwijfeld een niveau bereiken, dat haar een blijvende plaats in de wereld van de lichte muziek garandeert. Deze zomer maakt Margie Ball (thans nog in Leiden op school) deel uit van de Nederlandse ploeg, die met Lou van Rees naar het Songfestival in Knokke gaat”. Een paar maanden later stond het idool uit Voorschoten inderdaad voor de (internationale) televisiecamera’s in de Belgische badplaats, samen met Martine Bijl en Ronnie Tober.
Martine Bijl, Margie Ball, Janneke Peper, Karin Kent, Ronnie Tober (Knokke 1966)
Wat viel er nog meer bereiken? Het kon bijna niet op. In 1967 maakte ze haar debuut als actrice. Voor het tv-spel ‘Pleidooi voor een rebel’ had regisseur Willy van Hemert een Javaans type nodig. “Toen hij Margie een keer ontmoette zag hij dat zij ervoor geknipt was. Bovendien heeft zij de noodzakelijke routine op de planken en voor de camera’s. Margie is overigens allerminst van plan nu maar meteen het zingen op te geven”, meldde de plaatselijke pers.
Margie Ball was een bekende Nederlander geworden. Zoals ook nu het geval is moeten die hun mening verkondigen over allerlei onderwerpen. Op 30 december 1967 kreeg Margie door de redactie van de Leeuwarder Courant een aantal vragen op het terrein van het geloof voorgelegd. Ga je naar de kerk?
“Eén keer per jaar, alleen met Kerstmis, ga ik naar de kerk, maar niet omdat ik daar godsdienst wil bedrijven. Ik woon zuiver om de sfeer een dienst bij. Dat vind ik erg prettig. Ik zoek een kerk uit waar iets fijns gebeurt”.
Wat vind je van de kerk?
“Het is goed, dat er dergelijke instanties bestaan; een heleboel mensen hebben daar behoefte aan. Er is veel verbeterd in de kerk de laatste tijd. Ze zijn erg actief om de mensen te bewegen er naar toe te gaan”.
In wie en waarin geloof je?
“Ik geloof in God. Ik ben katholiek opgevoed. Ik ben het alleen niet eens met de leer van de katholieke kerk. Persoonlijk ben ik er nog niet achter hoe ik het geloof moet beleven”.
In 1968 kwam er een radicale verandering in het leven van het tienerzangeresje. Nog voor haar twintigste verjaardag trouwde ze in Voorschoten met rijksambtenaar en trompettist Peter Huisman. Al snel kwamen de kindertjes.
Vijf jaar later onderzocht de redactie van de Vara-gids wat er gebeurd was met de bekende sterren uit de jaren zestig. “Trea Dobbs (Trea van der Schoot) is, zo blijkt, getrouwd met Harry van Hoof en heeft een kind. Ze zong, omdat ze het leuk vond en toen ze het niet meer zo erg zag allemaal, is ze gewoon opgehouden. Karin Kent (‘Dans je de hele nacht met mij’) blijkt onvindbaar. Ze zou ergens in Noord-Afrika verblijven. Margie Ball is nu mevrouw Huisman en moeder van twee kinderen. Ze vindt dat het leven van een zangeres niet valt te combineren met dat van een moeder”. Niet vermeld werd dat Margie Ball tussendoor (vergeefs) aan een comeback gewerkt had en met nieuw reportoire nog in de ‘Vuist’ had opgetreden.
Na acht jaar kwam er een einde aan het sprookjeshuwelijk van het idool met de trompet spelende ambtenaar. In 1979 trad ze nog een keer op tijdens een Pasar Malam-programma van de KRO-televisie. Af en toe stond ze op het podium als jazz-vocaliste. Margie Ball kreeg in 1985 een nieuwe relatie. Ze vertrok naar Amerika. In 1999 overleed ze in de Verenigde Staten, zonder dat er melding van gemaakt werd in de krant. Margie Ball was niet ouder dan 51 jaar geworden.
De loopbaan van Annet Hesterman
Annet Hesterman, het potentiële idool van Phonogram, had een ander leven. Op haar zevende begon het meisje uit Nieuwendijk met zingen. Ze deed aan toneel en kindermusicals. “Toen ik twaalf was, was het: Cliff of Elvis. Ik koos voor Cliff, dat was mijn idool. Ik dacht: als ik nou ga zingen, kan ik hem ontmoeten. Ik logeerde bij een oom in Amsterdam en begon in m’n eentje de grote stad te verkennen. Ik ging naar de bioscoop om Cliff te zien. Dat mocht ik eigenlijk niet, maar ik ging gewoon! Zo’n meisje was ik. Dat vond ik al een overwinning, en ik verlegde mijn grenzen steeds meer”, vertelde ze later.
Annet werd door haar ouders verder geholpen. Vader Hesterman schreef teksten en liedjes en kocht een gitaar voor zijn dochter. “Mijn moeder had een mooie jurk gemaakt en daar stond ik dan met mijn gitaartje”. Na het winnen van een aantal regionale talentenjachten werd ze als ‘meisje van zestien’ door de grote platenmaatschappij naar voren geschoven. De eerste regels die ze op de plaat zong luidden: “Mannen hebben vrouwen nooit begrepen”. Annet deed, lijkt het, alles wat haar opgedragen werd.
Als er iets ‘belangrijks’ gebeurde was de zangeres van de partij. Begin 1967 had Phonogram-artiest Boudewijn de Groot zijn grote doorbraak met het lied ‘Land van Maas en Waal’. Annet Hesterman was erbij toen er toepasselijke foto’s gemaakt werden. Het ene na het andere plaatje werd in de handel gebracht, maar steeds zonder succes. “In die periode heb ik acht singletjes gemaakt, maar wat ik live deed was veel beter. In de studio staan vond ik eigenlijk nogal saai”.
Annet Hesterman in 'het land van Maas en Waal' met Boudewijn de Groot
Henk Weynands, redacteur van het Nieuwsblad voor Gorinchem en Omstreken, bleef haar op de voet volgen in zijn teenagerrubriek. Zo meldde hij dat Annet weer eens sterk uit de bus gekomen was tijdens de jaarlijkse artiestenreünie van Artiestenpalet, georganiseerd door de al op leeftijd gekomen Victor Conselman. Naar aanleiding van haar single ‘Surrounded by a ray of sunshine’ kreeg Annet een telefoontje van de concurrentie. Ze werd gebeld door Cees van Leeuwen, manager van Shocking Blue die bij platenmaatschappij Dureco onder contract stond. Annet wees het aanbod af omdat ze nu eenmaal in een ‘ander kamp’ zat. “Ik had net een manager bij Phonogram en wilde geen trammelant, dus ik dacht: laat ik het maar niet doen”. Toen Shocking Blue dan maar zangeres Mariska Veres inhuurde moest Annet tot haar leedwezen constateren dat ze de boot gemist had.
Niet veel later werd ze gevraagd de zangeres van een andere popgroep te worden. De Ro-d-ys uit Oude Pekela hadden gescoord met ‘Take her home’, ‘Just Fancy’, ‘Nothing to change a mind’ en ‘Sleep Sleep Sleep (Flower Power from Holland)’. Daarna waren de hits voor de Groningers uitgebleven.
Een tweede kans om zangeres van een popgroep te worden liet Annet natuurlijk niet lopen, ondanks de consequenties. “Toen ik een jaar later door de Ro-d-ys gevraagd werd zei ik onmiddellijk ja. Het was verschrikkelijk! Ze repeteerden in een boerderij in Drenthe. Eerst moest ik met de trein naar Winschoten, daar werd ik opgehaald, en vervolgens gingen we naar Oude Pekela. Kun je je voorstellen? Helemaal uit Brabant, dat is een wereldreis! En wanneer ik dan eindelijk in die boerderij aankwam stond de hele tent blauw van de wiet! Voordat ze begonnen hielden ze een sceance. Een soort indianendans, met de gezichten naar elkaar toe gericht, en ik dacht: hier zal ik nooit bij kunnen horen, dat is niet mijn wereld”. De samenwerking van Annet Hesterman en de Ro-d-ys resulteerde in 1969 in de single ‘Winter Woman’ bij Phonogram.
1969
Annet Hesterman, lid van de Ro-d-ys
Tijdens het maken van de opnamen in Hilversum werd Annet gevraagd mee te doen aan het Nederlands songfestival. Ook die kans liet ze niet lopen. “Je staat er wel een beetje gek van te kijken”, vertelde ze journalist Rien Robijns op een steenworp afstand van de popstudio. “Maar ik vind het toch zo wel spannend, zo ineens. Ik zal alles op alles zetten om er wat van te maken. Ik ga mijn uiterste best doen”. Robijns wees haar op het risico, dat het deelnemen aan een competitie nu eenmaal met zich meebracht.
“Daar denk ik niet zo over. Je weet nooit hoe het af zal lopen. Ik ben niet bang. Ik zal mezelf echt helemaal geven. Net zoals ik ben. Dat is belangrijk. Je hebt zoveel artiesten, die zich op het toneel met van die aangeleerde maniertjes bewegen. Dat stoot af. Er doen allemaal jonge mensen aan mee, geen ouderen meer. Als ik goeie liedjes heb, waar ik mezelf in kan geven, maak ik best kans”.
Annet had al ja gezegd voor ze wist met welk repertoire ze voor de dag moest komen. En dat terwijl ze tegelijk werkte aan een carrière als lid van de Ro-d-ys.
Op 26 februari 1969 was het zover. In het Scheveningse Circustheater zong Annet Hesterman het liedje ‘Zoek het niet te ver’, geschreven door Cees Bruijn, met een tekst van Gerrit den Braber. Niet minder dan negen concurrenten had ze op die avond, onder wie Dave, Patricia Paay en Conny Vink. Lenny Kuhr, eveneneens een Phonogram-artieste, won met ‘De troubadour’, dat ze zelf geschreven had. Annet eindigde op de vierde plaats, was in het Nieuwsblad voor Gorinchem te lezen in een klein bericht. Achteraf was ze verheugd over de klassering. “Het liep redelijk. Ik werd vierde, zelfs nog boven bekende artiesten als Anneke Grönloh en Rob de Nijs”.
De single ‘Winter Woman’, die ze maakte als zangeres van de Ro-d-ys, werd geen hit. Aan de samenwerking met de Groningers kwam snel een einde. Er deden zich immers nieuwe kansen voor. Annet werd opgenomen in de ploeg die meedeed aan het songfestival van Knokke aan de Belgische kust. Dat zou in een keer voor een internationale doorbraak kunnen zorgen. Annet stortte zich in het nieuwe avontuur.
“Ik vind het allemaal erg spannend, dat hele Knokke-gedoe. Al die voorbereidingen, pakjes uitzoeken, schoenen kopen, lekker ronddwarrelen in Amsterdam. Da’s wat anders dan dat gat waar ik woon. Nou ja, het is wel lekker om in Nieuwendijk terug te komen, het ruikt er zo fris. Ze zeggen wel eens: waarom ga je niet in Amsterdam wonen? Nou, voorlopig blijf ik lekker thuis bij pa en ma, lekker onder hun hoede. Met die kleine meisjes zoals ik kan het anders veel te gemakkelijk fout gaan”, liet ze op 12 juli 1969 optekenen.
“Ze hebben in de krant geschreven dat ik een soort Sandie Shaw ben. Da’s onzin. Hoogstens doe ik het popgenre à la Dusty Springfield. Maar ik wil niemand imiteren, hoor. Ik heb mijn eigen sound. Ik zou best een internationale carrière willen maken – eerst naar Engeland, dan naar Amerika. Maar Amerika is zo hard. Nou ja, we zien wel, hoe ik terecht kom. Maar ik wil best een goeie zangeres worden. Thuis heb ik een pak vol knipsels en kaarten van fans. Als ik oud word en ik heb mijn kleinkinderen op bezoek, dan kan ik het ze allemaal laten zien. Dan zeg ik vanuit mijn schommelstoel: kijk, kinderen, dat was oma in haar glorietijd”.
Annet gierde het uit. Maar ook dit songfestival leverde niets op. Later: “Met het Knokke-festival in 1969 had ik weer pech. We waren er net en toen ging de BRT in staking. Ik ben ergens in de onderste regionen geëindigd”.
Na meer dan drie jaar werken samen met platenmaatschappij Phonogram verdween Annet Hesterman uit de belangstelling. Haar naam kwam jarenlang zelfs niet meer voor in de kolommen van de plaatselijke krant. Gelukkig had ze nu een vriend.
“Hij was een jetset-kapper, hij stond in alle bladen. Dat wist ik niet eens. Wat wist ik nou eigenlijk? Ik ben meegegaan naar Amsterdam om te helpen in de kapperszaak. Ik zong nog wel, maar dat werd steeds minder. Je moet toch kiezen, hè? Ik koos voor hem. Wat zingen betreft heb ik van die keuze wel spijt gehad, maar aan de andere kant: als kapster raak je mensen aan en wanneer ze een paar uur bij je zitten komt er altijd iets los. Een kapper is een soort psycholoog, en dan merk je dat mensen van heinde en verre komen voor jou. Dat zou ik nooit ontdekt hebben wanneer ik was blijven zingen”.
Toch rook Annet Hesterman nog een keer aan het succes. Ariola lanceerde in 1974 het duo Sacha & Paul. Martin Duiser was de producer. In het voorjaar van 1975 scoorde hij een hit met ‘I’m gonna get married’ (in 1959 een succes voor R&B zanger Lloyd Price). Na de hit liet Sacha het afweten. Ariola zocht naar een nieuwe Sacha. Dat werd Annet Hesterman die zich in 1971 uit de muziekbusiness had teruggetrokken. De zangeres kon de verleiding niet weerstaan om er zich als ‘Sacha’ opnieuw in te storten. De wereld was intussen doorgedraaid. Veel journalisten wisten niet meer wie ze was. Toen ‘Sacha & Paul’ voor de televisie optrad was op 1 juli 1975 in de Leeuwarder Courant te lezen: “Sacha van het duo Sacha en Paul is weggelopen, maar wordt vervangen door Annet, die eigenlijk kapster van beroep is”. Ook bij Sacha & Paul bleef het bij dat ene succes. De single ‘A song I’d like to sing’, een liedje van Kris Kristofferson, verscheen niet in de hitlijsten.
Op 24 november 2000 vertelde Annet Hesterman haar levensverhaal aan Frank Dam. Het verscheen later in het boekje Beatgirls. Van haar verleden had ze goeddeels afscheid genoemen. “Op doorreis kom ik nog weleens in Nieuwendijk. Mijn ouders liggen er begraven. Er woont niemand meer. De enige band die ik er nog mee heb is de begraafplaats. Ik rijd erlangs en dan kijk ik”. Haar ambities had ze opgegeven. “Ik hoef niet zo nodig wereldberoemd te zijn. Met zingen ben ik nooit gestopt. Ik vind het heerlijk. Ik treed op bij openingen, bedrijfsfeesten, seminars. Je moet toch te eten hebben. Als er één vrouw is die ik bewonder, dan is het Tina Turner. Ik voel dat die in me zit. Dat mag je van mij rustig opschrijven, dat er zo weinig creativiteit is”.
De laatste keer dat ik van Annet Hesterman hoorde was in november 2008. In Oude Pekela werd het boek Ro-dy’s any time, een Groninger beatlegende ten doop gehouden. Burgemeester Meindert Schollema nam het woord. “De Ro-d-ys hebben Oude Pekela op de kaart gezet”, zei hij bij die gelegenheid. Tijdens de ‘happening’ gaven de oude Ro-d-ys Harry Rijnbergen en Wiechert Kenter een mini concert. Ze droegen het op aan hun te vroeg overleden muzikale makkers Joop Hulzebos en Berend Groen. En wie beklom het podium in het hoge noorden: niemand minder dan Annet Hesterman. De boerderij van Luppo Buzeman barstte zowat uit z’n voegen om het toegestroomde volk te kunnen huisvesten, aldus het Dagblad van het Noorden op 29 november 2008.
***
“Talentenjachten zijn een noodzaak. Er is fris bloed nodig in de showwereld. Een sterretje verdwijnt dikwijls weer snel. En dan moeten er nieuwe komen om opengevallen plaatsen in te nemen”. Het waren de woorden van Rolf ten Kate in 1966.
Ben en Dean hebben Hoorn op de kaart gezet. Nog even, zo wordt gesuggereerd, en ze kunnen het standbeeld van Jan Pieterszoon Coen, de ‘bedenker van de VOC-mentaliteit’, wel vervangen door dat van Saunders en Saunders. De twee broers hebben in elk geval een vliegende start gemaakt. Zal het hun beter gaan dan Margie Ball en Annet Hesterman? Henkjan Smits, al jarenlang jurylid van succesvolle talentenjachten weet het zeker, althans van één van hen. “Ben Saunders is niet alleen een goede zanger, Ben is een artiest. Over tig jaar is Ben Saunders een grote artiest”.
Henkjan Smits: over tig jaar is Ben Saunders een groot artiest
Harry Knipschild
29 januari 2011
Clips
* Margie Ball, Goodbye to love, 1965
* Annet Hesterman, Draag schoenen om te lopen, 1966
* Armand, Blommenkinders. 1967
* Annet Hesterman, Draag schoenen om te lopen, 1966
* Armand, Blommenkinders. 1967
Literatuur
'Margie Ball als reserve naar Knokke', Leidse Courant, 29 april 1965
'Margie Ball heeft talent maar mist 'personality'', Leidse Courant, 30 augustus 1965
'Margie Ball: schoolmeisje en zangeres. Opmerkelijk en snel succes', Leidsch Dagblad, 15 november 1965
'Margie Ball populair bij zuiderburen', Leidse Courant, 12 maart 1966
Henk Weynands, 'Zangeresje uit Nieuwendijk maakte grammofoonplaatje', Nieuwsblad voor Gorinchem en omstreken, 1 april 1966
'Margie Ball is 'n blijvertje', Nieuwe Leidsche Courant, 5 mei 1966
'Carlton weer open voor Phonogram. Talentenjacht noodzaak: fris bloed in de showwereld. Besten al direct op de plaat', Nieuwe Leidsche Courant, 26 augustus 1966
Henk Weynands, 'Tweede plaat voor Annet Hesterman', Nieuwsblad voor Gorinchem, 9 september 1966
Henk Weynands, 'Boudewijn de Groot naar Land van Maas en Waal', Nieuwsblad voor Gorinchem, 17 februari 1967
'Margie Ball maakt debuut als actrice'. Leidsch Dagblad, 14 maart 1967
'Popmensen en religie. Margie Ball', Leeuwarder Courant, 30 december 1967
'Margie Ball is nu mevrouw Huijsman', Leeuwarder Courant, 1 mei 1968
Rien Robijns, 'Annet Hesterman naar het Songfestival', Vrije Volk, 28 januari 1969
'Tien liedjes en tien artiesten. Jury kiest voor het nationale Songfestival', Vrije Volk, 19 februari 1969
'Annet 'Wumpie' Hesterman: Het is wel spannend dat Knokkegedoe - gossie nou', Leidsch Dagblad, 12 juli 1969
'Oude sterren: Trea Dobbs, Margie Ball, Karin Kent', Nieuwsblad van het Noorden', 1 december 1973
'Een nieuwe Sacha [Annet Hesterman] voor Paul', Lingestreek, 12 augustus 1975
Frank Dam, 'Annet Hesterman', NRC, 24 november 2000
Hennie Lemein, 'Turbulente jaren van de Ro-d-ys', Dagblad van het Noorden, 29 november 2008
'Margie Ball (29 juni 1948-12 oktober 1999)', website Indorock, gedownload 17 februari 2010
'Ben Saunders heeft nu al hit', Telegraaf, 27 november 2010
Pierre Oitmann, 'Henkjan Smits: Ben Saunders is over tig jaar een grote artiest', Nu.nl, 21 januari 2011
'Hoorn huldigt broers Saunders', Nu.nl, 24 januari 2011
'Ben Saunders krijgt eigen reality-serie', Nu.nl, 25 januari 2011
'Gebroeders Saunders gehuldigd in Hoorn', Nu.nl, 26 januari 2011
'Gebroeders Saunders gehuldigd', website NOS, 26 januari 2011
- Raadplegingen: 28008